Rhypharobia maderae

Rhypharobia maderae – karaczan

Rhypharobia maderae (Fabricius, 1775) to należący do rodziny Blaberidae karaczan średnich rozmiarów osiągający ok. 4-4,5 cm długości.

Ubarwienie głowy, przedplecza i pierwszej pary skrzydeł dość jednolite, zależnie od formy* zielonkawe bądź złotawe.Na przedpleczu lekki rysunek tarczy, pierwsza para skrzydeł z przejaśnieniami na brzegach, intensywniejsza pigmentacja po ich wewnętrznej stronie.Owad lekkiej budowy ciała, dość długie, zaopatrzone w kolce nogi umożliwiają szybkie przemieszczanie się, i prowizoryczną obronę przed napastnikiem.
Larwy ubawieniem bardzo zbliżone do osobników dorosłych z ciemniejszą pręgą prowadzącą przez środek odwłoka i prawie niewidocznym rysunkiem na przedpleczu.

Odmiany barwne

* W hodowlach istnieją dwie formy ubarwienia: standardowa oraz złotawa.

Występowanie

Występuje w Afryce (Tanzania), na Karaibach, szeroko rozprzestrzeniony w Ameryce Płd. Jest to gatunek synantropijny, a więc także rozprzestrzenia się w towarzystwie człowieka, najczęściej za pośrednictwem wodnego transportu handlowego. W hodowlach ciągle jeszcze jest to gatunek słabo rozpowszechniony.

Aktywność

Wybitnie nocna, wtedy owady żerują oraz szukają partnerów.Owady przemieszczają się pieszo przemierzając ściółkę. W dzień skupiają się w spokojnych zacienionych kryjówkach.

Żywienie

Karaczany są owadami wszystkożernymi, ich układ trawienny radzi sobie z szeroką gamą substancji organicznych zarówno pochodzenia roślinnego jak i zwierzęcego.W naturze karaczany pełnią rolę czyścicieli ekosystemu, gdyż konsumują rozkładające się szczątki zwierząt i roślin, tym samym doprowadzając do obrotu substancji w naturze.Odnajdują i gromadzą się w miejscach, gdzie pożywienie jest łatwo dostępne – w naturze będą to miejsca bytowania dużych zwierząt, miejsca w okolicach drzew owocowych, a w sąsiedztwie człowieka siedziby ludzkie, zsypy, śmietniki itp.

Terrarium

Zbiornik przeznaczony do hodowli musi być przewiewny, praktyczny oraz dobrze zabezpieczony przed ucieczkami owadów. Stosujemy szeroką gamę zabezpieczeń typu siatki, uszczelnienia, sposób zależy od inwencji hodowcy, ważne jest, aby nie stosować materiałów toksycznych.

• Kryjówki

  Są bardzo ważnym elementem wyposażenia zbiornika hodowlanego, gdyż umożliwiają schronienie się owadów za dnia przed nadmiernym oświetleniem, znalezienie spokojnego miejsca i redukcję stresu, a co za tym idzie większe sukcesy hodowlane.
  Stosuje się wystrój taki jak kawałki kory, korzenie drzew liściastych, kawałki drewna drzew liściastych, wytłoczki.

• Podłoże

  W przypadku tego gatunku nie musimy przykładać specjalnej wagi do podłoża, może to być cienka warstwa torfu, włókna kokosowego, liści. Stosowanie podłoża niesie za sobą pozytywne skutki wchłaniania substancji wydalanych przez karaczany, podnosi to poziom higieny w hodowli. Wyimaginowany przez niektóre źródła dyskomfort powstający przy udziale podłoża z odchodami jest dyskusyjny, gdyż większe stężenie specyficznego zapachu, który utrzymuje się nad podłożem jest korzystny dla hodowanej populacji.

Oświetlenie

Nie należy stosować bezpośredniego doświetlania. Możliwy słaby dostęp światła dziennego, pomoże to w zachowaniu naturalnego cyklu dnia i nocy.

Temperatura

Optimum około 28-30°C, w nocy może dochodzić do spadków, jednak nie niższych niż do 20°C. Można stosować punktowe dogrzewanie medium nie wydzielającym energii świetlnej.

Wilgotność

Wilgotność około 50-75%, jednak przy dobrej wentylacji. Zraszanie zawsze w jeden obszar zbiornika, co da owadom możliwość wyboru między bardziej suchym, a bardziej wilgotnym obszarem.

Żywienie

Szeroka gama pokarmu pochodzenia roślinnego i zwierzęcego. Owoce (wykluczając cytrusy), warzywa z wiadomego pochodzenia, produkty zbożowe. Pokarm pochodzenia zwierzęcego może stanowić suszone, pieczone bądź obgotowane kruche mięso, granulaty dla zwierząt, wysokobiałkowe płatki dla ryb. Nie podawać sałaty.

Dymorfizm płciowy

Samce drobniejszej budowy ciała od samic. Jak w przypadku wszystkich karaczanów różnice w budowie ostatnich segmentów odwłoka, u samicy zwieńcza je jedna duża płytka, natomiast u samców jest to mały podzielony segment. U samca oprócz cerci para dodatkowych przydatków odwłokowych (bardzo małych rozmiarów).

Rozmnażanie

Samce zainteresowane samicą wydzielającą feromony, stają się nerwowe, zbierają się wokół samicy i przystępują do tańca godowego polegającego na pulsacyjnych ruchach skrzydeł sfinalizowanych ich uniesieniem.Co ciekawe potrafią to robić nawet na pionowych gładkich powierzchniach. Kiedy samica zwabiona wydzieliną gruczołów znajdujących się pod skrzydłami wejdzie na samca, następuje połączenie.
Inkubacja ooteki trwa średnio około miesiąca. Jest to gatunek jajożyworodny, finalne wysunięcie ooteki kończy się wykluwaniem młodych owadów wielkości około 4 mm.

Uwagi

Gatunek synantropijny, jest potencjalna możliwość przeżycia i skutecznej reprodukcji w warunkach mieszkaniowych. Owady są piekielnie szybkie i zwrotne, poza tym rewelacyjnie wspinają się po gładkich powierzchniach, potrafią biegać z dużą szybkością nawet po szklanym „suficie” i dodatkowo wykonywać nagłe zrywy/zwroty.

Silnie niepokojone wydzielają dość nieprzyjemną woń. Jak w przypadku wszystkich hodowanych zwierząt niezwykle ważne jest zachowanie przyzwoitej higieny: regularnie sprzątamy zanieczyszczenia, unikając w ten sposób ich rozkładu oraz inwazji nieproszonych gości pod postacią roztoczy czy grzybów.

 

Opracowanie i źródła informacji

Łukasz Matczak „Nosgoth”
Na podstawie doświadczeń własnych,
http://tolweb.org/Blattaria