Avicularia huriana

Avicularia huriana – ptasznik

Gatunek uznany jest obecnie za nomen dubium. Wcześniej był też nazywany Avicularia sp. Peru lub A. sp. Ekwador. Osobniki występujące w hodowli to prawdopodobnie Avicularia variegata (dawniej opisywana jako Avicularia bicegoi).

 

Literatura

1. Fukushima, C. S. & Bertani, R. (2017). Taxonomic revision and cladistic analysis of Avicularia Lamarck, 1818 (Araneae, Theraphosidae, Aviculariinae) with description of three new aviculariine genera. ZooKeys 659: 1-185, Suppl. 1-5. doi:10.3897/zookeys.659.10717

 

 

 

---

Poniżej prezentujemy opis sprzed uznania za nomen dubium

 

Avicularia huriana – ptasznik

Gatunek uznany jest obecnie za nomen dubium. Wcześniej był też nazywany Avicularia sp. Peru lub A. sp. Ekwador.
Literatura

1. Fukushima, C. S. & Bertani, R. (2017). Taxonomic revision and cladistic analysis of Avicularia Lamarck, 1818 (Araneae, Theraphosidae, Aviculariinae) with description of three new aviculariine genera. ZooKeys 659: 1-185, Suppl. 1-5. doi:10.3897/zookeys.659.10717

Na wolności występuje w Ekwadorze. Gatunek sklasyfikowany w 1996 roku przez Tesmoingt’a. Do ostatnich lat gatunek był dostępny pod nazwą Avicularia sp. Peru (lub Ekwador).

Angielska nazwa tego ptasznika to Ecuadorian wooly tarantula.

Dorasta do 6-7 cm ciała, z rozpostartymi odnóżami do 17-19 cm.

Podstawowym ubarwieniem osobnika dorosłego jest grafit. Gatunek ten posiada charakterystyczne, bardzo długie i owłosione odnóża z szczeciniastymi włosami biało zakończonymi. Odwłok jest ciemniejszy po bokach z czerwonymi włoskami także biało zakończonymi, końcówki stóp różowe. Brak obręczy pomarańczowych na stawach, które są charakterystyczne dla bicegoi. Nie ma różnic w ubarwieniu samic i samców. Młode są natomiast ubarwione całkowicie inaczej. Są bardzo kolorowe – odwłok jest czerwony z kilkoma czarnymi kreseczkami, odnóża jasne, tarczka grzbietowa ciemna, stopy czarne. Około 5 wylinki kolor odnóży zmienia się na beżowy.

Terrarium powinno być wyższe i mieć wymiary 30x30x40 cm (dł.x szer. x wys.). Jako podłoże można zastosować torf lub substrat kokosowy. Powinny znajdować się w nim konary i gałęzie, na których pająk zbuduje sobie pajęczynową kryjówkę. Można także posadzić żywą roślinę, np. bluszcz. Wymaga temperatury 25-29°C (nocą może spadać do 21-22°C) i wilgotności w granicach 70-80%.

Młodym ptasznikom podajemy larwy owadów: much, mącznika młynarka, muszki owocowe. Starszym i dorosłym pająkom podajemy świerszcze, karaczany i szarańczę. Z moich obserwacji wynika, że młode Avicularia huriana niechętnie przyjmują larwy mącznika młynarka, za to doskonale radzą sobie z odpowiedniej wielkości świerszczami i owadami latającymi.

Dojrzały samiec ma na nogogłaszczkach narządy kopulacyjne (tzw. bulbusy) i jest mniejszy od swojej partnerki. Nie posiada na przedniej parze odnóży haczyków. Samice dojrzewają po 1,5-2 latach, samce po 1-1,5 roku. Przed kopulacją należy parę obficie nakarmić i wpuścić samca do terrarium samicy na kilka-kilkanaście dni. Samica rzadko przejawia agresję w stosunku do swojego partnera. W kokonie znajduje się do 160 młodych.

Ptasznik wrażliwy na pleśń i zbyt niską wilgotność. Nie posiada jadu niebezpiecznego dla człowieka i nie wyczesuje włosków parzących z odwłoka, ale ze względu na szybkość, skoczność i dość dużą śmiertelność młodych polecam go ludziom, którzy mają już pewne doświadczenie z ptasznikami.

 

Opracowanie i źródła informacji

Autor: Awikularia
Korekta: Angelo
Literatura:
F. Kovarik, Sklipkani, 1998;
H. J. Peters, Tarantulas of the world, Kleiner Atlas der Vogelspinnen, cz. 1, 2000;
N. I. Platnick, The World Spider Catalog, Version 5.5;