Nhandu spp.

Osobnik L7 – Vitalius chromatus – ptasznik

Spis treści

Nazwa rodzaju: Nhandu. Starsza, obecnie nieużywana nazwa to Brazilopelma.

Rodzaj Nhandu zrzesza ptaszniki zamieszkujące brazylijskie lasy tropikalne. Spotykać je można w norach i kryjówkach ziemnych. Czasem sam kopie norki.

Mimo, że można go spotkać poza kryjówką przez całą dobę, to największą aktywność wykazuje w nocy. Samice dożywają czasem nawet do 15 lat. Długość życia samców nie przekracza 3-3,5 roku (od wyklucia). Bardzo chętnie polują na masywne naziemne owady, takie jak karaczany, jednak jako karma, doskonale sprawdzają się także świerszcze, a wśród osobników młodych – pinki wędkarskie.

Gatunki

Gatunki w rodzaju Nhandu.

Nhandu carapoensis

(Lucas, 1983) Dorosłe osobniki są ciemnobrązowe do szarobrązowych, z wyraźnym kontrastem pomiędzy jaśniejszym karapaksem a ciemniejszym odwłokiem. Ciało pokryte jest gęstymi, jasnobrązowymi włoskami o lekkim rudym połysku.
Młode osobniki mają jaśniejsze ubarwienie, często z delikatnym wzorem na odwłoku.
Ptasznik ten osiąga zwykle około 7 cm długości ciała, jest nieco smuklejszy niż N. tripepii.
Nhandu cerradensis

(Bertani, 2001) Endemit brazylijskiego regionu cerrado. Dorosłe osobniki mają barwę piaskowobeżową do jasnobrązowej, z długimi, złocistymi włoskami na odnóżach i odwłoku. Karapaks lekko pomarańczowy z ciemnym środkiem.
Młode mają nieco bardziej kontrastowe ubarwienie – odwłok ciemniejszy z jaśniejszymi włoskami.
Dorosłe samice osiągają 6–7 cm długości ciała.
Nhandu chromatus

(Schmidt, 2004) Jeden z najbardziej efektownych przedstawicieli rodzaju. Ciało dorosłych ma kolor czarno-brązowy z wyraźnie białymi pasami na odnóżach i kontrastowym czerwonym odwłokiem. Karapaks jasnobrązowy z ciemnym środkiem.
Młode osobniki są szare lub brązowawe, z widocznymi już jaśniejszymi obrzeżami na nogach.
Dorosłe osiągają około 7 cm długości ciała, są masywne i bardzo efektowne wizualnie.

Uwaga aktualnie ptasznik ten to Vitalius chromatus
Nhandu coloratovillosus

(Schmidt, 1998). Dorosłe osobniki są beżowe lub brązowe z białymi paskami na odnóżach. Młode najczęściej szare, z już widocznymi paskami na odnóżach. Ptaszniki te osiągają najczęściej 6-7 cm (wielkość bez uwzględnienia rozpiętości odnóży).
Nhandu tripepii

(Dresco, 1984). Dorosłe osobniki mają beżowo-złociste ubarwienie z długimi, rudawymi włoskami na całym ciele. Odwłok ciemniejszy, kontrastujący z jaśniejszym karapaksem.
Młode są jasnobrązowe, z delikatnym wzorem na odwłoku i gęstym, szarym owłosieniem.
Dorosłe samice dorastają do 8 cm długości ciała, samce do około 7 cm.

Poniżej przedstawienie różnić w tabeli

Gatunek	Autor opisu	Ubarwienie dorosłych	Ubarwienie młodych	Długość ciała (bez odnóży)
Nhandu carapoensis	(Lucas, 1983)	Ciemnobrązowe do szarobrązowych; karapaks jaśniejszy, ciało pokryte jasnobrązowymi włoskami o rudym połysku.	Jaśniejsze, z delikatnym wzorem na odwłoku.	ok. 7 cm
Nhandu cerradensis	(Bertani, 2001)	Piaskowobeżowe lub jasnobrązowe; karapaks lekko pomarańczowy z ciemnym środkiem, ciało gęsto owłosione złocistymi włoskami.	Odwłok ciemniejszy, jaśniejsze włoski.	6–7 cm
Nhandu chromatus Uwaga aktualnie ptasznik ten to Vitalius chromatus	(Schmidt, 2004)	Czarno-brązowe ciało, wyraźne białe pasy na odnóżach, czerwony odwłok, jasnobrązowy karapaks z ciemnym środkiem.	Szare lub brązowawe, z jaśniejszymi obrzeżami na nogach.	ok. 7 cm
Nhandu coloratovillosus	(Schmidt, 1998)	Beżowe lub brązowe, z wyraźnymi białymi paskami na odnóżach i złocistym owłosieniem.	Szare, z już widocznymi paskami na odnóżach.	6–7 cm
Nhandu tripepii	(Dresco, 1984)	Beżowo-złociste, z długimi rudawymi włoskami; odwłok ciemniejszy, kontrastujący z karapaksem.	Jasnobrązowe z delikatnym wzorem i szarym owłosieniem.	7–8 cm

Jadowitość

Mimo, że jego jad nie stanowi potencjalnego zagrożenia dla człowieka i jest dość słaby, należy traktować to zwierzę z należytym respektem (odradzam brania na rękę). W przypadku ewentualnego ukąszenia, należy zażyć wapno, nie wykonywać męczących czynności i czekać. W żadnym wypadku nie pić alkoholu.

Zachowanie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Zachowanie ptaszników.

Pająki wykształciły dwie strategie obrony przed napastnikami. Jedne używają jadu i szybkości, inne wyczesywują parzące włoski z odwłoka. Nhandu coloratovillosus niewątpliwie zalicza się do tych drugich. Generalnie jest to ptasznik o łagodnym usposobieniu, choć trafiają się osobniki agresywne. Rzadko jednak próbuje kąsać i najczęściej atakuje właśnie włoskami.

Dymorfizm

Samiec jest mniejszy i smuklejszy od samicy. Na pierwszej parze odnóży posiada haczyki służące mu do podtrzymywania partnerki podczas kopulacji. Obecne także bulbusy

Rozmnażanie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Rozmnażanie ptaszników.

Do kopulacji dopuszczamy dorosłe osobniki, po napełnieniu się samca. Jeżeli nie mamy pewności, że kopulacja się udała, można spróbować ją ponowić. Przed zbliżeniem, pająki należy dobrze nakarmić, wtedy jest mniejsza szansa, że samiec stanie się posiłkiem samicy. Po udanej kopulacji, po około 50-60 dniach samica składa kokon, z którego po około 2 miesiącach wykluwają się nimfy. Kopulacja zwykle nie sprawa problemów. Nimfy I potrzebują około 7-10 dni czasu na przejście kolejnej wylinki. Stają się wtedy nimfami II. Na przejście kolejnej wylinki potrzebują zazwyczaj około 20-30 dni. Wówczas stają się już młodymi pajączkami. Jak ogromna większość pająków, Nhandu coloratovillosus jest zwierzęciem, które należy hodować pojedynczo w terrarium, gdyż pojawia się u nich kanibalizm, dlatego gdy nimfy II przejdą wylinkę, należy przenieść je osobno do pudełeczek po kliszy, które starczą im za mieszkanie do około 3 wylinki. Wówczas należy pomyśleć o większym lokum, dostosowanym do rozmiarów zwierzaka.

Opracowanie

Awikularia & redakcja ptaszniki

Literatura:

F. Kovarik, Sklipkani, 1998;
H.J. Peters, Tarantulas of the world, Kleiner Atlas der Vogelspinnen, cz. 2, 2000;
N. I. Platnick, The World Spider Catalog, 2000-2005

Liczba wyświetleń: 4464