(39 votes, average: 4,79 out of 5)
Loading...
Eumeces schneideri – scynk berberyjski
Nazewnictwo
Nazwa polska: Scynk berberyjski, scynk długonogi
Nazwa angielska: Schneider`s Skink, Berber Skink
Nazwa niemiecka: Der Berberskink, Tüpfelskink, Schneiders Skink
Nazwa czeska: Scink Schneiderův, Scink dlouhonohý
Podgatunki
- Eumeces schneideri aldrovandii (DUMÉRIL & BIBRON 1839)
- Eumeces schneideri barani (KUMLUTAS, ARIKAN, ILGAZ & KASKA, 2007)
- Eumeces schneideri pavimentatus (GEOFFROY DE ST. HILAIRE, 1827)
- Eumeces schneideri princeps (EICHWALD, 1839)
- Eumeces schneideri schneideri (DAUDIN, 1802)
- Eumeces schneideri zarudnyi (NIKOLSKY, 1900)
Systematyka
Rodzina: Scynkowate, scynki (Scincidae)
Rodzaj: Eumeces
Gatunek: Eumeces schneideri
Wygląd
Scynki berberyjskie (Eumeces schneideri Daudin, 1802) to średniej wielkości scynki, o krępej budowie ciała, ze słabo odgraniczoną od tułowia głową. Charakteryzują się jasnym, żółto – pomarańczowym pasem biegnącym od górnej wargi wzdłuż dolnego boku aż do czubka ogona – jest to szczególnie widoczne u samców. Grzbietowe ubarwienie to połączenie pomarańczy i odcieni szarości tworzących nieregularne poprzeczne pasy, które są również widoczne na kończynach. Długi delikatny i kruchy ogon. U tego gatunku występuje zjawisko autotomii ogona – odrastający nie będzie już tak sprawny jak pierwotny. Krótkie i masywne kończyny dzięki którym szybko i z dużą łatwością potrafią wykopać nory nawet w twardym podłożu. Łuski bardzo gładkie i połyskujące. Cechą charakterystyczną są otwory uszne przykryte swego rodzaju grzebieniem z łusek, zabezpieczającym przed dostaniem się do nich piasku.
Podgatunki mogą różnić się zarówno osiąganymi rozmiarami, ubarwieniem jak i rysunkiem wzoru na grzbiecie.
Gatunek ten dorasta do 40 cm długości, z czego ogon stanowi więcej niż połowę.
Długowieczność
To długowieczne jaszczurki, przy zapewnieniu odpowiednich warunków mogą dożywać nawet 20 lat.
Występowanie
Obszarem występowania tego gatunku jest Afryka Północna, Półwysep Synajski, Cypr i azjatycka część Turcji – Anatolia oraz tereny zachodniej i środkowej Azji. Spotykana jest na terenach do wysokości 1800 m. n.p.m.
Aktywność
Jaszczurka aktywna w ciągu dnia.
Biotop
Gatunek ten zamieszkuje gorące, suche, piaszczyste tereny, również skaliste. Większość terenów ich występowania to obszary o niskim poziomie opadów poniżej 250 mm w ciągu roku z rzadko porastającą roślinnością i są to najczęściej kserofity – jedne z nielicznych, które potrafią przeżyć w tak niesprzyjających wszelkiemu życiu warunkach.
Terrarium
Z racji silnie rozbudzonego instynktu terytorialnego w terrarium może przebywać tylko jeden samiec. Dla dorosłej pary scynków berberyjskich terrarium o wym. 100x50x50 cm z odpowiednio dużą wentylacją spełnia już wymogi chowu. Jako podłoże doskonale sprawdzi się gruba 10-centymetrowa warstwa piasku o drobnej granulacji umożliwiająca jaszczurkom kopanie. Piasek musi zostać pozbawiony zanieczyszczeń, wymyty i wyprażony.
Należy pamiętać o regularnym i częstym usuwaniu odchodów oraz innych zabrudzeń. Przynajmniej 1x na pół roku wymieniamy całe podłoże, terrarium myjemy i dezynfekujemy. Mimo tego że scynki to typowo naziemne jaszczurki tył zbiornika możemy wyłożyć ścianką strukturalną umożliwiającą wspinaczkę, która zwiększy również efekt wizualny zbiornika. Z odpowiednio ułożonych łupków piaskowca lub częściowo zakopanych w piasku tub z dębu korkowego możemy wykonać kryjówki – niezbędne w chowie tych jaszczurek. Dodatkowymi elementami wystroju mogą być kamienie, nieduży zasuszony korzeń – wszystkie ciężkie elementy muszą być zabezpieczone przed ewentualnym osunięciem i przygnieceniem mieszkańców terrarium. Konieczne jest zapewnienie codziennie świeżej wody, scynki piją dużo, zwłaszcza w okresie lęgowym.
W ciepłe i słoneczne dni polskiego lata jaszczurki te mogą korzystać z kąpieli słonecznych na balkonie lub w ogrodzie, ale w odpowiednio przygotowanych i zabezpieczonych przed ich ucieczką wybiegach – z możliwością schronienia się w cieniu oraz z dostępem do czystej wody.
Dekoracje
W terrarium możemy umieścić ściankę lub inny element do wspinaczki, różnego rodzaju kamienie, doniczki które będą stanowiły kryjówkę dla zwierzaka lub gotowe jaskinie dostępne w sklepach zoologicznych. Plastikowe rośliny będą jednocześnie dekoracją i schronieniem, z naturalnej roślinności nadają się sukulenty – jedyne, które są w stanie przetrwać dłuższy czas w tak niesprzyjających warunkach – inne rośliny zmarnieją lub najprawdopodobniej zostaną przez scynka zniszczone.
Oświetlenie
Tak jak w przypadku innych gadów pochodzących z suchych, pustynnych terenów należy zapewnić silne i jasne światło przez ok. 12-14 godzin dziennie. Niezbędne jest stosowanie żarówek/świetlówek emitujących UVB 8-10%.
Temperatura
W ciągu dnia 25-32°C, pod promiennikiem nawet do 40°C. Z nocnymi spadkami do ok. 20°C
Wilgotność
W przypadku tych scynków należy przestrzegać niskiej wilgotności ok. 30-40%. W momencie zauważenia linienia możemy nieco zwiększyć wilgotność w terrarium co ułatwi naszym podopiecznym zrzucenia starej warstwy naskórka.
Żywienie
To w zasadzie jaszczurki wszystkożerne, w środowisku naturalnym żywią się zarówno bezkręgowcami jak i materiałem roślinnym (choć w mniejszym stopniu). W warunkach terraryjnych nie powinny pod względem żywienia przysparzać żadnych problemów.
Dieta jak najbardziej zróżnicowana – podajemy wszelkiego rodzaju owady karmowe: świerszcze, karaczany, szarańcze, a jako urozmaicenie mączniki, larwy mola woskowego oraz dla podrośniętych i dorosłych osobników noworodki mysie. W okresie letnim możemy podawać plankton łąkowy (koniki polne, ślimaki, motyle i pająki). W diecie scynka berberyjskiego nie powinno też zabraknąć słodkich i miękkich owoców np.banan, kiwi, gruszka, słodkie jabłka, mango, figi czy też zielone części niektórych jadalnych roślin oraz warzywa – nie każdy osobnik będzie preferował pokarm roślinny, ale warto zawsze spróbować. Oczywiście nie zapominamy o suplementacji makro- i mikroelementy ze szczególnym uwzględnieniem wapnia oraz witaminy.
Oswajanie
Zaraz po nabyciu zwierząt należy dać im czas na zaaklimatyzowanie się w nowym miejscu. Na początku zwierzęta będą skryte i nieufne i większą część czasu będą spędzać zakopane w piachu – w tym okresie ograniczamy do minimum ingerencję w terrarium, wykonujemy jedynie niezbędne czynności(wymiana wody, podawanie pokarmu itp.). Następnie możemy próbować podawać pokarm pokarm z pęsety, a kiedy zwierzęta staną się bardziej ufne to możemy pozwolić na to aby same wchodziły na ręce.
Dymorfizm
Samice są mniej jaskrawo ubarwione, samce natomiast mają nieco większą głowę i są mocniej zbudowane.
Zimowanie
Aby w pełni odwzorować naturalne warunki, stopniowo skracamy długość dnia z początkiem października. Zanim poddamy nasze gady hibernacji musimy upewnić się czy są one w dobrej kondycji, w przeciwnym razie ryzyko zimowania jest zbyt duże. Przestajemy karmić co najmniej dwa tygodnie przed planowanym obniżeniem temperatury, by w jelitach nie zalegały niestrawione resztki, które mogą być powodem śmierci zwierzaka. Zimowanie przebiega w temperaturze 10-20°C w ciągu dnia i 10-15°C w nocy z oświetleniem przez 6-8 godzin dziennie.
Rozmnażanie
Pora godowa następuje 2-3 miesięcy po zimowaniu. Dochodzi wtedy do walk miedzy samcami, samice również mogą zostać poszkodowane w ich ferworze. Same gody trwają 2-3 tygodnie w trakcie których dochodzi do wielokrotnych kopulacji.
W 4-6 tygodni od kopulacji samica składa od 5 do 20 jaj(Rogner 1994), do wykopanej w piasku jamki. Najczęściej samica składa jaja tylko raz w ciągu całego sezonu, bardzo rzadko zdarzają się 2 lęgi(Stockwell). Ilość składanych jaj zależy od wieku i kondycji samicy. Jaja ze względu na ryzyko zjedzenia ich przez inne osobniki znajdujące się w terrarium przenosimy do przygotowanego wcześniej inkubatora. Inkubacja w temperaturze 28-30°C trwa 47-57 dni (Struijk 2003) czasami przedłuża się nawet do 70 dni. Wyklute maluszki mierzą od 12 do 14 cm z wagą około 7 gramów, w kilka dni od wyklucia młode osobniki rozpoczynają pobierać pokarm. Podajemy owady karmowe dostosowane do wielkości scynków, a ewentualne urozmaicenie diety w postaci owoców drobno posiekanych.
Podsumowanie
To wciąż niedoceniany gatunek przez wielu terrarystów (zwłaszcza tych początkujących), a nie sprawiający większych problemów w chowie pomimo że większość osobników jest odławianych ze swojego środowiska naturalnego. Praktycznie wszystkie osobniki oferowane przez importerów z Zachodniej Europy sprowadzane są z terenów Egiptu i należą do jednego podgatunku (Struijk 2003). W warunkach terraryjnych okazują się być bardzo kontaktowymi jaszczurkami, akceptującymi kontakt z opiekunem. Nie wymagają rejestracji. Po zakupie, w szczególności jeśli jaszczurka pochodzi z odłowu należy przeprowadzić badanie na obecność pasożytów – w przypadku ich wykrycia podejmujemy leczenie odpowiednimi preparatami wskazanymi przez lekarza weterynarii i pod Jego nadzorem.
Opracowanie i źródła informacji
Opracowała Dorota Karkulowska ”karakuła”
Bibliografia:
E. Bruins, 2003, Encyklopedia terrarystyki
H. Dobrowolska Gady
internet
Liczba wyświetleń: 11421
