Draco spp. – drako latające, smoki latające

Spis treści

Draco spp. – drako latające, smoki latające

Nazewnictwo

Drako latające, smoki latające

Systematyka

Rząd: Squamata – łuskonośne Rodzina: Agamidae – agamy Rodzaj: Draco Gatunek: różne (m.in. Draco volans, Draco dussumieri, Draco maculatus)

Gatunki

Draco abbreviatus HARDWICKE & GRAY, 1827
Draco beccarii PETERS & DORIA, 1878
Draco biaro LAZELL, 1987
Draco bimaculatus GÜNTHER, 1864
Draco blanfordii BOULENGER, 1885
Draco boschmai HENNIG, 1936
Draco caerulhians LAZELL, 1992
Draco cornutus GÜNTHER, 1864
Draco cristatellus GÜNTHER, 1872
Draco cyanopterus PETERS, 1867
Draco dussumieri DUMÉRIL & BIBRON, 1837
Draco fimbriatus KUHL, 1820
Draco formosus BOULENGER, 1900
Draco guentheri BOULENGER, 1885
Draco haematopogon GRAY, 1831
Draco hennigi MUSTERS, 1983
Draco indochinensis SMITH, 1928
Draco iskandari MCGUIRE, BROWN, MUMPUNI, RIYANTO & ANDAYANI, 2007
Draco jareckii LAZELL, 1992
Draco lineatus DAUDIN, 1802
Draco maculatus (GRAY, 1845)
Draco maximus BOULENGER, 1893
Draco melanopogon BOULENGER, 1887
Draco mindanensis STEJNEGER, 1908
Draco modiglianii VINCIGUERRA, 1892
Draco norvillii ALCOCK, 1895
Draco obscurus BOULENGER, 1887
Draco ornatus (GRAY, 1845)
Draco palawanensis MCGUIRE & ALCALA, 2000
Draco punctatus BOULENGER, 1900
Draco quadrasi BOETTGER, 1893
Draco quinquefasciatus HARDWICKE & GRAY, 1827
Draco reticulatus GÜNTHER, 1864
Draco rhytisma MUSTERS, 1983
Draco spilonotus GÜNTHER, 1872
Draco spilopterus (WIEGMANN, 1834)
Draco sumatranus SCHLEGEL, 1844
Draco supriatnai MCGUIRE & BROWN, MUMPUNI, RIYANTO & ANDAYANI, 2007
Draco taeniopterus GÜNTHER, 1861
Draco timoriensis KUHL, 1820
Draco volans LINNAEUS, 1758
Draco walkeri BOULENGER, 1891

żródło reptile-database.org dostęp 04-10-2025

Występowanie

Południowo-wschodnia Azja – głównie Indonezja, Malezja, Filipiny, południowa Tajlandia, Indie i Borneo. Zasiedlają tropikalne lasy deszczowe, gdzie prowadzą nadrzewny tryb życia na pniach i gałęziach drzew.

Wygląd

Smukłe jaszczurki o długości 18–25 cm (z czego ok. połowa to ogon). Charakterystyczną cechą są błony lotne („skrzydełka”) rozpięte na wydłużonych żebrach, umożliwiające ślizgowy lot między drzewami na odległość nawet 8–10 metrów. Ubarwienie zależne od gatunku – przeważnie brązowe, szare lub zielonkawe z nieregularnymi plamami kamuflującymi. Samce posiadają jaskrawe fałdy gardłowe (dewlap) w kolorze żółtym, czerwonym lub pomarańczowym, wykorzystywane w zalotach.

Długowieczność

5–8 lat w niewoli, rzadziej dłużej.

Terrarium

Terrarium pionowe o minimalnych wymiarach 100×60×120 cm dla pary. Wysokość jest kluczowa – zwierzęta spędzają całe życie na drzewach i niemal nigdy nie schodzą na podłoże. Wyposażenie: pionowe konary, pnie, duże gałęzie, liście i rośliny (np. fikusy, epipremnum). Podłoże: mieszanka torfu i włókna kokosowego, utrzymująca wilgoć. Dobra wentylacja jest niezbędna, aby uniknąć rozwoju pleśni i infekcji dróg oddechowych.

Temperatura

– W dzień: 28–32°C – Punkt grzewczy: do 35°C – W nocy: 22–25°C

Wilgotność

– 70–90% Codzienne zraszanie całego terrarium – drako piją krople wody z liści. Wskazany automatyczny system mgłowy lub częste ręczne spryskiwanie.

Żywienie

Owadożerne. Podstawowa dieta: świerszcze, karaczany, ćmy, muszki owocowe, larwy much i inne drobne owady. Pokarm należy wzbogacać wapniem i witaminami (z dodatkiem D₃ przy braku UVB). Młode karmione codziennie, dorosłe co 2–3 dni.

Hodowla grupowa

Nie zaleca się łączenia kilku samców – są terytorialne i mogą walczyć. Można utrzymywać pary lub haremy (1 samiec + 2 samice) w dużych, gęsto zarośniętych zbiornikach.

Dymorfizm

Samce posiadają większy i barwniejszy fałd gardłowy oraz często jaskrawsze błony lotne. Samice są skromniej ubarwione i nieco większe ciałem.

Rozmnażanie

W warunkach niewoli bardzo trudne – rzadko udaje się doprowadzić do skutecznego rozrodu. Samica składa 2–5 jaj w wilgotnym podłożu na dnie terrarium lub w pojemniku z ziemią.

Inkubacja

Temperatura: 28–30°C Wilgotność: 70–80% Okres inkubacji: 60–80 dni.

Młode

Po wylęgu długość 6–7 cm, już z rozwiniętymi błonami lotnymi. Bardzo delikatne – wymagają wysokiej wilgotności i drobnego pokarmu (muszki owocowe, mikroświerszcze).

Uwagi

Wysoka trudność hodowli – gatunki z rodzaju Draco są bardzo trudne w hodowli. Wymagają dużych, dobrze wentylowanych i wilgotnych terrariów z pionową przestrzenią oraz spokojnych warunków. Zazwyczaj polecane są dla doświadczonych hodowców lub do obserwacji edukacyjnych.

Drako to zwierzęta ściśle nadrzewne i bardzo płochliwe. Nie nadają się do oswajania ani chwytania – najlepiej obserwować je w spokoju. W naturze prowadzą aktywny tryb dzienny, przeskakując i szybując z drzewa na drzewo. W niewoli wymagają dużej przestrzeni, wysokiej temperatury i dobrej wentylacji – nie tolerują dusznych, wilgotnych pomieszczeń bez cyrkulacji powietrza.