Oceń 1 gwiazdka2 gwiazdki3 gwiazdki4 gwiazdki5 gwiazdek [23]
Loading...
21835
Brachypelma, Ptaszniki – Opisy

Brachypelma spp.

Przeczytaj również Ptaszniki – najczęściej zadawane pytania oraz zobacz powiązane artykuły

Brachypelma spp.

Uwaga! Artykuł w trakcie opracowywania, może zawierać błędy.

Ze względu na łagodne usposobienie, łatwą hodowlę, stosunkowo duże rozmiary, a także często bardzo ciekawe ubarwienie rodzaj Brachypelma jest jednym z najbardziej pożądanych rodzajów wśród osób stawiających swoje pierwsze kroki w świecie hodowli ptaszników. Minusem są jednak jego skłonności do długotrwałych głodówek i powolny wzrost.

Wygląd

Są to masywne, naziemne ptaszniki, osiągające od 5-8 cm długości samego ciała.

Gatunki w rodzaju Brachypelma

  1. Brachypelma albiceps (Pocock, 1903)
  2. Brachypelma albopilosum (Valerio, 1980)
  3. Brachypelma andrewi (Schmidt, 1992)
  4. Brachypelma auratum Schmidt, 1992
  5. Brachypelma aureoceps (Chamberlin, 1917)
  6. Brachypelma baumgarteni (Smith, 1993)
  7. Brachypelma boehmei (Schmidt & Klaas, 1993)
  8. Brachypelma emilia (White, 1856)
  9. Brachypelma epicureanum (Chamberlin, 1925). Występuje w Meksyku, a jego biotopem są wilgotne lasy tropikalne. Odnóża są czarne z niebieskawym metalicznym połyskiem. Odwłok czarny ze sporadycznymi rudawymi włoskami. Karapaks czarny.
  10. Brachypelma fossorium (Valerio, 1980)
  11. Brachypelma hamorii (Tesmoingt, Cleton & Verdez, 1997)
  12. Brachypelma kahlenbergi (Rudloff, 2008)
  13. Brachypelma klaasi (Schmidt & Krause, 1994). Występuje w Meksyku. Jest to bardzo charakterystyczny ptasznik z czarnym lub ciemnobrązowym odwłokiem (pokrytym w nieznacznym stopniu rudymi włoskami) i karapaksem. Pierwsze segmenty odnóży są ciemnobrązowe lub czarne. Dalsze – ciemnopomarańczowe.
  14. Brachypelma sabulosum (F. O. P.-Cambridge, 1897)
  15. Brachypelma schroederi (Rudloff, 2003)
  16. Brachypelma smithi (F. O. P.-Cambridge, 1897)
  17. Brachypelma vagans (Ausserer, 1875)
  18. Brachypelma verdezi (Schmidt, 2003). Zamieszkuje wilgotne tereny Ameryki Środkowej. Jest to duży, brązowo ubarwiony ptasznik z rudymi włoskami na odwłoku oraz charakterystyczną ciemną łatką w okolicy oczu. Karapaks jest brązowy, a pierwsze człony odnóży czarne. Dalsze człony posiadają charakterystyczne, brązowe, podłużne linie.

Historia rodzaju Brachypelma

Przed powstaniem rodzaju Brachypelma

Przed powstaniem rodzaju Brachypelma opisano dwa gatunki Mygale emilia w 1856 roku (później Brachypelma emilia, gatunek typowy dla tego rodzaju) oraz Eurypelma vagans (później Brachypelma vagans).

Powstanie rodzaju Brachypelma i pierwsze gatunki

Rodzaj Brachypelma został opisany w 1891 roku przez francuskiego arachnologa Eugene Simona.Typowym, a zarazem jedynym w czasie powstania rodzaju gatunkiem była Brachypelma emilia przeniesiona z rodzaju Mygale. 12 lat później w 1903 roku do rodzaju Brachypelma dołączyły kolejne 3 gatunki: Brachypelma smithi i Brachypelma vagans przeniesione z rodzaju Eurypelma, a także nowo opisany gatunek Brachypelma albiceps.

Kolejne gatunki w rodzaju

W kolejnych latach do rodzaju Brachypelma dołączyły kolejne gatunki. W 1980 roku Valerio opisał dwa nowe gatunki w rodzaju: Brachypelma albopilosa (później Brachypelma albopilosum) i Brachypelma fossoria (później Brachypelma fossorium) W 1987 roku została opisana Eurypelma sabulosum przez F. O. Pickard-Cambridge, która dwa lata później została przeniesiona do rodzaju Brachypelma i opisana jako Brachypelma sabulosum. W 1992 roku Schmidt opisał dwa kolejne gatunki w dwóch odrębnych publikacjach: Brachypelma andrewi i Brachypelma auratum. Rok później w 1993 roku dwa kolejne gatunki z rodzaju Eurypelma zostały przeniesione do rodzaju Brachypelma: Brachypelma aureoceps i Brachypelma epicureanum. Dodatkowo w tym samym roku zostały opisane dwa nowe gatunki: Brachypelma baumgarteni (Schmidt, 1993) oraz Brachypelma boehmei (Schmidt i Klaas,1993). W 1995 roku Schmidt połączył rodzaj Brachypelmides z rodzajem Brachypelma, przez co do rodzaju Brachypelma dołączyła Brachypelma klaasi. W kolejnych latach opisano jeszcze kilka nowych gatunków: Brachypelma hamorii (Tesmoingt, Cleton i Verdez, 1997), Brachypelma schroederi (Rudloff, 2003), Brachypelma verdezi (Schmidt, 2003) oraz Brachypelma kahlenbergi (Rudloff, 2008).

Gatunki uznawane za synonimy.

Brachypelma annitha Tesmoingt, Cleton & Verdez, 1997 = Brachypelma smithi (F. O. Pickard-Cambridge, 1897) (Mendoza & Francke, 2017).
Brachypelma ruhnaui (Schmidt, 1997) = Brachypelma albiceps Pocock, 1903 (Locht i wsp., 2005).

Przeczytaj też  Ephebopus cyanognathus

Gatunki przeniesione do innego rodzaju

Brachypelma angustum Valerio, 1980 = Sericopelma angustum (Valerio, 1980), (Gabriel & Longhorn, 2015)
Brachypelma embrithes (Chamberlin & Ivie, 1936) — Sericopelma embrithes (Chamberlin & Ivie, 1936), (Gabriel & Longhorn, 2015)

Historyczne zmiany w rodzaju Brachypelma, które się nie przyjęły

W historii tego rodzaju istniał kilka zmian, które nie przetrwały próby czasu. Pierwszą taką zmianą było uznanie tego rodzaju jako młodszy synonim Eurypelma przez Raven w 1985 roku. Z tą zmianą nie zgadzali się wszyscy naukowcy i w 1992 roku Schmidt napisał całą publikację pod tytułem „Brachypelma Simon 1890, czy Euathlus Ausserer 1875?” opisując szczegółowo dlaczego część gatunków powinna pozostać w rodzaju Brachypelma tym samym przywracając ten rodzaj.

Kolejną zmianą było powstanie rodzaju siostrzanego do Brachypelma, czyli Brachypelmides (Schmidt i Krause, 1994), który zawierał dwa gatunki Brachypelmides klaasi (później Brachypelma klaasi) i Brachypelmides ruhnaui (uznana później za młodszy synonim Brachypelma albiceps). W późniejszym czasie cały rodzaj Brachypelmides został uznany za młodszy synonim Brachypelma (Schmidt, 1997), a późniejsza Brachypelma ruhnaui została uznana za synonim Brachypelma albiceps (Locht i wsp., 2005).

Podrodziny, do których zaliczana była Brachypelma

Początkowo rodzaj Brachypelma był zaliczany do podrodziny Avicularinae (Simon, 1889), (Simon, 1891), podobnie jak większość ptaszników w tamtym czasie. Później rodzaj ten trafił do nieistniejącej już podrodziny Grammostolinae (Petrunkevitch, 1939), a dopiero później została wliczona do podrodziny Theraphosinae.

Sericopelma (Brachypelma) angustum, a Brachypelma sp. „angustum”

Patrz: Brachypelma sp. „angustum” – Systematyka

Brachypelma smithi, Brachypelma hamorii i Brachypelma annitha i problemy z ich rozpoznaniem

 

Rodzaj Brachypelma obecnie

W 2018 roku powstała praca Turnera i wsp., który zasugerował, że rodzaj Brachypelma może nie być grupą monofiletyczną, a difiletyczną. Rodzaj miałby zawierać dwie niespokrewnione ze sobą grupy tzw. gatunki czerwononogie (ang. redleg tarantula) i gatunki z czerwonym odwłokiem (ang. Red Rump), zwrócono jednak uwagę na to, że podział ten wymagałby dalszych badań [1]. W 2019 roku pojawiła się kolejna publikacja zapowiadająca zmiany w rodzaju Brachypelma i przeniesienie kilku gatunków do nowego rodzaju (patrz: Kolejne zmiany w rodzaju Brachypelma) [2] Wychodzi na to, że w najbliższym czasie zapowiadają się zmiany w rodzaju Brachypelma.

Występowanie

Rodzaj Brachypelma skupia naziemne ptaszniki występujące w Ameryce Południowej i Środkowej. Zwierzęta te zamieszkują zarówno wilgotne lasy tropikalne, jak i rejony półpustynne (okolice Meksyku).

Jadowitość

Jad wszystkich przedstawicieli rodzaju Brachypelma jest bardzo słaby i nie stanowi zagrożenia dla człowieka, który nie jest alergikiem. Ewolucja sprawiła, że toksyna wystarczy tym pająkom do polowania na niewielkie bezkręgowce i kręgowce, dla których ukąszenie kończy się paraliżem lub śmiercią, jednak jest zbyt słaba, by zrobić krzywdę większemu napastnikowi.

Długość życia

Brachypelma spp. są dość długowieczne i nierzadko notuje się samice żyjące 19-20 lat. Samiec pada najczęściej w przeciągu roku od ostatniej wylinki, co najczęściej ma miejsce po około 3 latach od wyklucia.

Aktywność

Charakteryzuje je aktywność nocna i to w nocy najczęściej opuszczają wykopane przez siebie w podłożu norki w poszukiwaniu pożywienia.

Zachowanie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Zachowanie ptaszników.

Chętnie wprowadzają się też do nor wykopanych przez gryzonie.

Główną bronią Brachypelma są włoski parzące na odwłoku, które masywnie wyczesywane w powietrze podrażniają błony śluzowe i skórę drapieżnika (czasami tym drapieżnikiem jest człowiek – przy nieostrożnych manipulacjach w terrarium i niepokojeniu pająka). Włoski są trudne do usunięcia i wywołują odczyn zapalny. Ukąszenie jest dla człowieka niegroźne, jednak potrafi być dość bolesne, gdyż jad ma odczyn kwaśny, a zęby ptaszników są dość długie.

Rozmnażanie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Rozmnażanie ptaszników.

Nie stanowi najmniejszego problemu, gdy samiec i samica są dobrze nakarmione. Do kopulacji należy dopuszczać samca po ostatniej wylince i 3-4 letnią samicę, gdyż starsze samice chętniej kopulują. Rosną też szanse, że kokon się uda. Kopulacja jest zwykle bezproblemowa i samica rzadko przejawia agresję do partnera. Dobrą metodą na sprawdzenie gotowości godowej osobników jest przegrodzenie terrarium metalową siatką z drobnymi otworkami, która będzie rozdzielała oba osobniki, a którą należy usunąć przy zaobserwowaniu pajęczej komunikacji. Po akcie płciowym, samiec szybko wycofuje się z terytorium partnerki. Samica zwykle sporządza kokon po 60-90 dniach po kopulacji i przez ten czas troskliwie się nim opiekuje, trzymając go w szczękoczułkach. Nie należy jej wtedy zbytnio stresować. W razie spostrzeżenia, że pająk przestał się opiekować swoim nie wyklutym potomstwem, należy przenieść kokon do inkubatora, bo w przeciwnym razie może zostać zniszczony przez matkę. Kolejną zaletą przełożenia kokonu do inkubatora jest to, że po wykluciu, nie będziemy musieli wyłapywać młodych w terrarium samicy i niepokoić jej. Samica otwiera kokon po 50-65 dniach, w tym czasie w są w nim nimfy, które w ciągu 7-10 dni przechodzą pierwszą wylinkę, stając się nimfami II, które potrzebują około miesiąca czasu na kolejną wylinkę, która uczyni je już normalnymi, małymi pająkami, które należy wtedy trzymać w oddzielnych pojemniczkach (np. po kliszy) i karmić muszkami owocowymi, lub drobnymi kawałkami mączników.

Przeczytaj też  Psalmopoeus reduncus - raport rozmnożeniowy 2

W zależności od wieku samicy, w kokonie jest od 200-1000 jaj. Jedynym problemem przy rozmnażaniu Brachypelma może być mała dostępność osobników w wypadku rzadkich gatunków

Dymorfizm płciowy

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Dymorfizm płciowy u ptaszników.

Nie jest zauważalny gołym okiem wśród młodych osobników, z wyjątkiem określenia płci na podstawie wylinki. Dorosła samica jest o wiele bardziej masywna od samca. Osobniki płci męskiej mają dłuższe odnóża oraz haczyki na przedniej parze odnóży krocznych i bulbusy na nogogłaszczkach. Nie różnią się zwykle ubarwieniem od samic.

Terrarium

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Terrarium dla ptaszników.

Terrarium dla ptaszników z tego rodzaju powinno być typu naziemnego. Optymalnymi wymiarami dla większości gatunków jest 30x20x20 cm (dł./szer./wys.), oprócz powyższego często sugerowanymi wymiarami terrariów są 20x20x20 cm jako minimum lub dla gatunków mniejszych, albo 30x30x30 cm dla gatunków większych osiągających około 7 cm długości ciała lub gdy chcemy i mamy możliwość zapewnienia ptasznikowi trochę większego lokum.

Temperatura

Miejsca w których żyją są dość ciepłe (od 22-29°C).

Wilgotność

Wilgotność jest zróżnicowana i zależy od środowiska w którym dany gatunek występuje. W przypadku ptaszników zamieszkujących obszary półpustynne, wilgotność ta nie będzie wyższa, niż 50-60%. W wypadku zwierząt żyjących w dżungli, wynosi ona często powyżej 80%.

Żywienie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Żywienie ptaszników.

Zwierzęta z tego rodzaju w naturze odżywiają się bezkręgowcami (zaczynając od larw owadów, karaczanów, szarańczy i świerszczy, a kończąc na przedstawicielach własnego gatunku). W skład ich diety wchodzą też kręgowce, tj. myszy, jaszczurki, a nawet młode węże.

Ochrona

Obecnie cały rodzaj Brachypelma znajduje się na liście CITES. Dotyczy to także gatunków, które kiedyś były klasyfikowane jako rodzaj Brachypelma, czyli Sericopelma angustum i Sericopelma embrithes. Podczas zakupu tego gatunku należy oczekiwać od sprzedającego, że do danego osobnika dołączy odpowiedni dokument świadczący o legalności pochodzenia tego osobnika. Podobnie podczas rozmnażania tego gatunku należy udać się do powiatowego weterynarza w celu wyrobienia odpowiednich dokumentów dla nowo narodzonych osobników. Taki dokument jest potrzebny podczas ewentualnej kontroli, czy posiadany osobnik został pozyskany legalnie, a także podczas przewozu ptasznika poza granice UE.

Pierwszym gatunkiem jaki trafił na listę CITES była Brachypelma smithi we wrześniu 1985 roku (wraz z nią nierozpoznawalna w tamtych czasach Brachypelma hamorii), a w 1994 roku dołączono cały rodzaj Brachypelma.

Potrzeba kontrolowania dziko występujących populacji wiązała się z popytem na te gatunki ptaszników, które ze względu na łagodny charakter i ciekawe ubarwienie były chętnie kupowane przez prywatnych hodowców. Dla przykładu pewna firma stacjonująca w Meksyku eksportowała do USA w przeciągu 10 lat ok. 200 tys. osobników Brachypelma smithi i Brachypelma hamorii. Ta sama firma przyznała się do całkowitego wyeksploatowania 4 z 5 populacji w obrębie stanów Colima i Guerrero w Meksyku, które liczyły po ok. 30 – 40 tys. osobników [3].

Opracował Atrax
Literatura:
Andrzej Budziszewski: „Ptaszniki sekrety hodowli”
N. I. Platnick, The World Spider Catalog, Version 5.5

Aktualizacja: Krzysztof Lis (Vulpes90)

 

Literatura:

1. Turner, S. P., Longhorn, S. J., Hamilton, C. A., Gabriel, R., Pérez-Miles, F. & Vogler, A. P. (2018). Re-evaluating conservation priorities of New World tarantulas (Araneae: Theraphosidae) in a molecular framework indicates nonmonophyly of the genera, Aphonopelma and Brachypelma. Systematics and Biodiversity 16 (1): 89-107. doi:10.1080/14772000.2017.1346719

2. Cooper, E.W.T., West, R., and Mendoza, J. (2019). Identification of CITES-listed Tarantulas: Aphonopelma, Brachypelma and Sericopelma species. Montreal, Canada: Commission for Environmental Cooperation. 80 pp.

3. Mendoza, J. I. & Francke, O. F. (2017). Systematic revision of Brachypelma red-kneed tarantulas (Araneae: Theraphosidae), and the use of DNA barcodes to assist in the identification and conservation of CITES-listed species. Invertebrate Systematics 31(2): 157-179. doi:10.1071/IS16023

 

Jedno przemyślenie na temat Brachypelma spp.

Dodaj swoje przemyślenie na temat artykułu