Passiflora foetida

Roślina pseudoowadożerna

Passiflora foetida  nazywana potocznie  “dziką marakują” (wild maracuja) występuje głównie w północnej części Ameryki Południowej oraz w  Zachodniej części Indii. Obecnie coraz częściej gatunek ten można spotkać w innych tropikalnych regionach świata gdzie staje się dość ekspansywnym chwastem porastającym pobocza dróg,  przybrzeżne wydmy, brzegi rzek i zatok, wąwozy, skaliste zbocza gór oraz rozległe równiny.

Passiflora foetida  to wieloletnie pnącze, posiadające  cienką, zdrewniałą  i przykrytą żółtymi, lepkimi włoskami łodygę. Liście palczaste, pokryte, podobnie jak łodyga, lepkimi, włoskowatymi gruczołami. Zgniecione liście wydzielają dość  nieprzyjemny zapach. Passiflora foetida  posiada kwiaty białe lub kremowe, pojedyncze, o średnicy 5-6 cm. Owoce to kuliste, żółtawo – pomarańczowe lub czerwone jagody o słodkim miąższu, zawierającym wewnątrz  liczne czarne nasiona. Owoce, podobnie jak młode liście i wierzchołki rośliny są jadalne. Suche liście w wietnamskiej medycynie ludowej używane są do przygotowania herbaty regulującej procesy snu.

Z 350 gatunków z rodzaju Passiflora jedynie Passiflora foetida, jest podejrzewana o  tzw. „mięsożerność”. Pąki, kwiaty i owoc są otoczone palczastymi, mocno rozkrzewionymi liśćmi przykwiatkowymi zawierającymi gruczoły produkujące lepką ciecz umożliwiającą roślinie  łapanie i uśmiercanie drobnych owadów. Choć wewnątrz tkanek rośliny znaleziono enzymy podobne do enzymów trawiennych roślin owadożernych ^[1], to przy braku szerszych badań, nie ma pewności czy roślina wydziela je na zewnątrz i jeśli to czyni czy jest w stanie skorzystać pokarmowo  ze złowionej zdobyczy. Jedynym pewnikiem jest to iż kleista ciecz na siatkowych liściach przykwiatkowych to sprytny mechanizm chroniący kwiat i owoc przed nieproszonymi gośćmi.

Uprawa rośliny nie powinna być kłopotliwa. Preferuje glebę wilgotna a jednocześnie  przewiewną, skalistą lub kamienistą, bogatą w żwir, piasek, ił i glinę. Optymalna temperatura uprawy tej rośliny to 20-30°C. Stanowisko powinno być słoneczne lub półcieniste. Roślinę rozmnaża się z nasion lub przez sadzonki.

^[1] T. R. Radhamani, L. Sudarshana and Rani Krishnan, Dual role of bracts in Passiflora foetida, Journal of Biosciences, December 1995