Pachnoda sinuata flaviventris

Pachnoda sinuata flaviventris

Wygląd

Pachnoda sinuata flaviventris (Fabricius 1775) to jeden z większych chrząszczy tego rodzaju (Pachnoda), dorasta do 20-25 mm. Ubarwieniem chrząszcz jest bardzo podobny do gatunku Pachnoda fissipuncta aemula, dlatego też często jest z nim mylony . Częste krzyżowanie obu gatunków powoduje iż zatraca się oryginalna forma barwna tego chrząszcza. Porównanie obu gatunków przedstawione jest na poniższym schemacie.

Różnice między Pachnoda sinuata flaviventris a Pachnoda fissipuncta aemula – Pachnoda sinuata flaviventris

Pierwszym charakterystycznym elementem różnicującym oba gatunki jest wielkość. Pachnoda fissipuncta aemula jest mniejsza od Pachnoda sinuata flaviventris o około 1-0,5 cm.

Wzór na przedpleczu tarczce oraz okrywach na skrzydła jest bardzo podobny do siebie, lecz posiada pewne różnice.

Przedplecze od Pachnoda fissipuncta aemula posiada czarny trójkąt z dwoma lub trzema żółtymi plamami i dwie czarne mniejsze kropki umiejscowione niedaleko głowy. Pachnoda sinuata flaviventris nie posiada żółtych plam na czarnym trójkącie, umiejscowionym na przedpleczu owada.

Tarczka u obu podgatunków jest czarna, lecz Pachnoda fissipuncta aemula posiada dodatkowe dwa żółte paski umiejscowione wzdłuż pionowych brzegów.

Okrywy na skrzydła są niemal identyczne. Różnią się jedynie dwoma żółtymi plamami umiejscowionymi na czarnych „skrzydłach” (przedłużenie czarnego trójkąta zaczynającego się na przedpleczu).
Spodnie ciało owada jest mało przydatne przy rozpoznawania gatunku lub podgatunku. Pachnoda sinuata flaviventris posiada zazwyczaj żółtą barwę ciała. Natomiast u Pachnoda fissipuncta aemula powstały już dwie formy barwne; żółtą i czarno – bordową (przez za częste krzyżowanie obu gatunków). Jednoznacznie nie można powiedzieć która forma barwna jest pierwotna, gdyż obie formy barwne przy głębokim chowie wsobnym nie tracą swoich wyjściowych kolorów.

Występowanie

Zimbabwe

Terrarium

Jest to bardzo łatwy w hodowli żuk. Do trzymania 10 sztuk tego rodzaju wystarczy akwarium/terrarium o wymiarach minimum 25/25/20 cm (dł./szer./wys.). Jako iż dorosłe osobniki tych chrząszczy nie potrzebują przestrzeni do latania wystarczy im około 10 cm ponad podłożem, reszta wysokości terrarium powinna być wypełniona podłożem (czyli około 10 cm).Terrarium powinno zapewnić dobrą cyrkulację powietrza wewnątrz. Terrarium można podzielić na 2 części:

• Nad podłożem

  W tej części terrarium, chrząszcze najczęściej chodzą, latają (rzadko), jedzą i kopulują. Na powierzchnie podłoża kładziemy parę kawałków kory po to by zapobiegać wysuszeniu podłoża. Poza korą wyposażamy tą część w gałęzie (nie muszą być grube gdyż żuki są małe) po to by zwiększyć powierzchnie do chodzenia. Wymagają oświetlenia przez 12 godzin dziennie. Temperatura w tej części powinna mieścić się w przedziale od 27ºC do 32ºC. Z tym że przy niższych temperaturach chrząszcze spowalniają swój metabolizm i raczej przesiadują ciągle w ziemi niż wychodzą na powierzchnie. Znowu zbyt wysoka temperatura powoduje szybkie przesuszenie podłoża, co powoduje śmierć larw, jaj i również imago. Wilgotność powietrza powinna być większa niż w wypadku hodowli innych gatunków tego rodzaju (ok 65-70%).

• Podłoże

  Jest to część służąca w dwojaki sposób. Po pierwsze jest to miejsce, w którym samice składają jaja. Drugą funkcją podłoża jest zapewnienie pożywienia larwom. Typowym podłożem do hodowli chrząszczy jest humus. Humus jest to nic innego jak rozkładające się liście, próchno i inne związki organiczne pod wpływem temperatury, mikroorganizmów, kwasów huminowych i grzybów.

  Podłoże dla imago to najczęściej bardzo drobno zmielony humus, szybko przesycha ale zapewnia odpowiednie pożywienie dla dopiero co wyklutych larw. Larwy w formie L2-L3 bez problemu poradzą sobie z niezmielonym humusem, dlatego rozdrabnianie humusu przy takiej fazie rozwojowej larwy jest zbędne. Jeżeli zapewnimy larwom odpowiednio dużo pożywienia w podłożu, to możemy trzymać je razem i nie będą wykazywały kanibalizmu względem siebie.

Żywienie

Najczęściej spotykanym i chyba najlepszym pożywieniem dla imago jest banan. Również można dawać kawałki słodkiego jabłka, mandarynki, gruszki itp. W internecie można kupić też specjalne pożywki dla imago, lecz bez porównania banan jest tańszym rozwiązaniem. Jedyny minus banana to fakt iż trzeba zbierać rozkładające się szczątki niedojedzonych bananów po to by zredukować liczbę roztoczy i innych niepożądanych gości.
Larwy głównie zjadają humus. Z własnych doświadczeń wiem, iż wolą rozkładające się liście niż próchno. Nie polecam dokarmiania larw przez zakopywanie w ziemi różnych owoców warzyw, ponieważ jest to dobra pożywka dla rozwoju roztoczy, bakterii i grzybów.

Rozmnażanie

Rozmnażanie tego chrząszcza nie przysparza większych problemów. Rodzaj Pachnoda bardzo licznie się rozmnaża, przez co często można spotkać larwy Pachnoda marginata marginata, Pachnoda marginata peregrina jako pokarm dla innych stawonogów. Z własnych doświadczeń wiem iż Pachnoda sinuata flaviventris niestety nie rozmnaża się tak licznie jak inne gatunki tego rodzaju. Larwy nie są tak żarłoczne jak np. gatunku Smaragdesthes africana sp., lecz niemożna zapominać o dodawaniu humusu do podłoża w którym są trzymane larwy.

Pełen cykl od jaja do imago trwa około 4-6 miesięcy. W naturze niektóre gatunki rodzaju Pachnoda wykorzystują diapauzę by przetrwać najbardziej suche miesiące, co wydłuża cykl rozwojowy chrząszcza nawet o 4-6 miesięcy. Lecz w warunkach domowych nie jest konieczne wprowadzanie chrząszczy w ten stan, nie wpływa to na rozrodczość gatunku.

Ciekawą cechą tego gatunku jest sposób w jaki tworzą swoje kokolity. Zauważyłem w mojej hodowli iż gatunek ten bardzo lubi wykorzystywać gałęzie, konary, większe liście, brzegi pojemnika do budowy swojego kokolitu. Dla hodowli czysto amatorskiej gdy mamy odpowiednią ilość humusu, nie jest to problem. Lecz gdy nastawiamy się na hodowlę ilościową i kokolity inkubujemy w osobnym pojemniku by mieć większą kontrolę nad nimi, zaczyna się problem. Ponieważ można próbować odczepić taki kokolit od pojemnika, ale nie jest to proste lub czasami jest to niewykonalne lub niewskazane.

Podsumowując, gatunek ten mimo iż wywodzi się z rodzaju Pachnoda nie namnaża się w takim stopniu i tak bezproblemowo jak inne gatunki tego rodzaju (np. Pachnoda marginata marginata, Pachnoda marginata peregrina a nawet Pachnoda fissipuncta aemula).

Rady hodowcy

Hodowla tego gatunku nie jest skomplikowana, wystarczy regularnie kontrolować:

– Wilgotność podłoża, chyba najważniejszy czynnik.

– Zawartość humusu w podłożu i karmienie imago.

– Temperaturę w terrarium i podłożu.

– Ilość imago i larw.

Uwagi

1. Według mnie lepiej jest trzymać kokolity w lekko wilgotnym (nie mokrym!) podłożu, a imago w terrarium o wilgotności ok. 70% (wyższej). Te czynności zapewnią nam iż imago jest ładniej wybarwione, bardziej żywotne, chętniej kopuluje, elegancko matowieje.

2. Kokolity które stykają się z ścianami bocznymi nie ruszamy! Każde ruszanie kokolitu jest niebezpieczne dla poczwarki znajdującej się wewnątrz. Nawet jeżeli mamy hodowlę nastawioną na ilość, radziłbym nie ruszać tak umocowanego kokolitu.

Opracowanie i źródła informacji

Paweł Thoma 'pollobo’

Literatura:
– Własne doświadczenia hodowlane
– http://www.flower-beetles.com