Eudicella trilineata

Eudicella trilineata

Wygląd

Eudicella trilineata (Quedenfelt, 1880) jest to bardzo efektownie wyglądający gatunek chrząszcza. Często jest nazywany kruszczycą tygrysią, zawdzięcza to ubarwieniu pokryw skrzydłowych (jest to tylko polska nieoficjalna wersja wymyślana przez ludzi, najczęściej z ogrodów zoologicznych).

Głowa, przedplecze i tarczka jest koloru czerwonawo-pomarańczowego z połyskiem zielonym. Odnóża oraz odwłok jest koloru pomarańczowego wpadającego w żółty. Pokrywy skrzydłowe są jasnożółte wpadające w biały z czarnym wzorem. Czarny wzór otacza całą okrywę oraz przebiega przez środek zanikając po środku. „Rogi” samca są pomarańczowe w typowym dla tego rodzaju kształcie.

Występowanie

Tanzania, Malawi.

Terrarium

Jest to bardzo łatwy w hodowli chrząszcz. Do trzymania 10 sztuk tego rodzaju wystarczy akwarium/terrarium o wymiarach minimum 30/30/25 (dł./szer./wys.). Jako iż dorosłe osobniki tych chrząszczy nie potrzebują przestrzeni do latania wystarczy im około 10 cm ponad podłożem, reszta wysokości terrarium powinna być wypełniona podłożem (czyli około 15 cm). Terrarium powinno zapewnić dobrą cyrkulację powietrza wewnątrz.

Terrarium można podzielić na 2 części:

• Nad podłożem.

  W tej części terrarium, chrząszcze najczęściej chodzą, latają(rzadko), jedzą i kopulują. Na powierzchnię podłoża kładziemy parę kawałków kory po to by zapobiegać wysuszeniu podłoża. Poza korą wyposażamy tą część w gałęzie (nie muszą być grube gdyż żuki są średniej wielkości) po to by zwiększyć powierzchnie do chodzenia. Wymagają oświetlenia przez 12 godzin dziennie. Temperatura w tej części powinna mieścić się w przedziale od 25°C do 30°C. Z tym że przy niższych temperaturach chrząszcze spowalniają swój metabolizm i raczej przesiadują ciągle w ziemi niż wychodzą na powierzchnie. Znowu zbyt wysoka temperatura powoduje szybkie przesuszenie podłoża, co powoduje śmierć larw, jaj i również imago.

• Podłoże

  Jest to część służąca w dwojaki sposób. Po pierwsze jest to miejsce, w którym samice składają jaja. Drugą funkcją podłoża jest zapewnienie pożywienia larwom. Typowym podłożem do hodowli chrząszczy jest humus. Humus jest to nic innego jak rozkładające się liście, próchno i inne związki organiczne pod wpływem temperatury, mikroorganizmów, kwasów huminowych i grzybów.
  Podłoże dla imago to najczęściej bardzo drobno zmielony humus, szybko przesycha ale zapewnia odpowiednie pożywienie dla świeżo wyklutych larw. Larwy w stadium L2-L3 bez problemu poradzą sobie z niezmielonym humusem, dlatego rozdrabnianie humusu przy takiej fazie rozwojowej larwy jest zbędne. Larwy można trzymać razem i nie wykazują kanibalizmu.

Żywienie

Najczęściej spotykanym i chyba najlepszym pożywieniem dla imago jest banan. Również można dawać kawałki słodkiego jabłka, mandarynki, gruszki itp. W internecie można kupić też specjalne pożywki dla imago, lecz bez porównania banan jest tańszym rozwiązaniem. Jedyny minus banana to fakt iż trzeba zbierać rozkładające się szczątki niedojedzonych bananów po to by zredukować liczbę roztoczy i innych niepożądanych gości.

Larwy głównie zjadają humus. Z własnych doświadczeń wiem, iż wolą rozkładające się liście niż próchno. Nie polecam dokarmiania larw przez zakopywanie w ziemi różnych owoców warzyw, ponieważ jest to dobra pożywka dla rozwoju roztoczy, bakterii i grzybów. Ewentualnie można zakopywać liście kapusty,sałaty, itd.

Rozmnażanie

Jak wszystkie chrząszcze rodzaju Eudicella rozmnażanie jest bezproblemowe.
Rozróżnienie płci w postaci larwalnej jest utrudnione przez nie za duże rozmiary larwy tego gatunku chrząszcza. Natomiast rozróżnienie płci u imago jest bardzo proste. Samiec w postaci imago jest nieco większy od samicy, po za tym jest wyposażony w „rogi” na przedzie głowy. Dodatkową wskazówką jest ukształtowanie spodniej strony odwłoka, samiec posiada w odróżnieniu do samicy prostopadłe wgłębienie.

Pełen cykl rozwojowy tego gatunku to 6-7 miesięcy, z czego 2 miesiące znajduje się w postaci poczwarki.

Aby zwiększyć rozrodczość chrząszcza należy stosować oświetlanie terrarium/akwarium przez 12 h dziennie. Dodatkowo większa wilgotność (około 60-70%) powoduje zwiększenie rozrodczości.

Rady hodowcy

Larwy można spokojnie trzymać razem, nie wykazują kanibalizmu, o ile posiada się optymalną ilość humusu w podłożu. Lecz nawet gdy zabraknie na 3-5 dni humusu nie wykażą kanibalizmu.

Najczęstszym problemem hodowlanym jest fakt wizualny „rogów” samców. Rzadko można spotkać imago z pokaźnymi „rogami”. Powodem może być zbyt długie rozmnażanie w chowie wsobnym. Co za tym idzie można podejrzewać że wszystkie chrząszcze tego gatunku, trzymane w warunkach domowych pochodzą od garstki albo jednego hodowcy.

Gatunek ten jest bardzo efektowny wizualnie, dlatego często się go spotyka jako chrząszcz ekspozycyjny.

Larwy tuż przed wejściem w formę poczwarki żółkną, po tym można rozpoznać kiedy zmniejszyć dawkę podawania humusu do podłoża.

Poczwarka wymaga zmniejszenia nieco wilgotności podłoża. Zbytnio wysoka wilgotność może doprowadzić do: zniekształceń pokrywy skrzydeł, infekcji bakteryjnej, grzybowej i roztoczy z rodzaju Astigmata (odpowiedzialne za rozkład zwierząt).

Gdyby zbytnio wyschnął kokolit, należy go lekko nadkruszyć, po to by pomóc wydostać się imago z kokolitu. Kokolit po wyschnięciu jest bardzo twardy i imago może mieć problemy z wydostaniem się na zewnątrz.

Opracowanie i źródła informacji

Paweł Thoma 'pollobo’

Literatura:
– Własne doświadczenia hodowlane
– http://www.flower-beetles.com