Oceń 1 gwiazdka2 gwiazdki3 gwiazdki4 gwiazdki5 gwiazdek [2]
Loading...
3591
Darlingtonia californica - darlingtonia kalifornijska Rośliny owadożerne – Opisy

Darlingtonia californica – darlingtonia kalifornijska

Darlingtonia californica – darlingtonia kalifornijska

Darlingtonia californica (J. D. Brachenridge, 1841) pochodzi z USA, głównie z bagien Kalifornii i Oregonu. Jej dzbanki wyglądem przypominają węże gotowe do ataku, a wrażenie takie sprawia głównie rozdwojony wyrostek. Darlingtonie zwabione kolorowym „listkiem” owady wchodzą do skierowanego w dół otworu. Zmylone jasnym światłem padającym z góry próbują lecieć w jego kierunku. Zmęczone wpadają w końcu do dzbanuszka, gdzie zostają strawione. Skierowane w dół włoski zapobiegają wydostaniu się owadów.

Wygląd

Wysokość – od 40 do 100 cm.

Szerokość – 35 cm.

Nasłonecznienie

Ustawiamy w jasnym, ale niebezpośrednim świetle. Przed nadmiernym nasłonecznieniem musimy osłaniać podłoże.

Podlewanie

Wymaga stale wilgotnego podłoża. Doniczkę ustawiamy na podstawce z miękką wodą. Darlingtonia żyje w pobliżu strumieni i bardzo lubi, gdy podłoże ma temperaturę niższą niż otoczenie – najlepiej około 15°C. Możemy to osiągnąć kładąc na jego powierzchni kostki lodu.

Wilgotność otoczenia

Wymaga dużej wilgotności (nawet 100%). Darlingtonię ustawiamy w grupie roślin o podobnych wymaganiach i zraszamy. Można też uprawiać ją w terrariach. Niska wilgotność powoduje usychanie charakterystycznego „języczka”, a to z kolei zmniejsza skuteczność pułapek.

Temperatura

  • Temperatura latem: Przez cały rok utrzymujemy umiarkowaną temperaturę pokojową, nie przekraczającą 22°C. Roślina jest wrażliwa na wysokie temperatury.
  • Temperatura zimą: W okresie spoczynku temperatura nie powinna być wyższa niż 15°C. Roślina wytrzyma okresowe przymrozki.
Przeczytaj też  Triphyophyllum peltatum - triphyophyllum

Nawożenie

Nigdy nie nawozimy roślin owadożernych – same łapią sobie pożywienie.

Przesadzanie

Przesadzamy co 2 lata do mieszaniny torfu i ostrego piasku (nie do zwykłej ziemi do kwiatów). Zabieg przeprowadzamy wiosną.

Okres spoczynku

Darlingtonia wymaga okresu spoczynku. W tym czasie należy ją umieścić w pomieszczeniu, w którym będzie miała dostęp do dużej ilości światła, a w którym temperatura utrzymuje się pomiędzy 5-10°C. Roślina powinna mieć w tym czasie tylko lekko wilgotne podłoże – w żadnym wypadku nie powinna stać w wodzie. Minimalny czas okresu spoczynku to 4 do 6 tygodni, może on jednak trwać nawet trzy miesiące. Jeśli nie mamy możliwości zapewnienia roślinie takich warunków musimy uciec się do jakiejś „sztuczki”. Pierwsza z nich polega na podlaniu a następnie umieszczeniu rośliny w foliowej torebce. Tak zapakowaną roślinę umieszczamy jeszcze dodatkowo w papierowej torebce i wkładamy na minimum 4 tygodnie do lodówki (ale nie do zamrażarki). Sprawdzamy raz na tydzień czy z rośliną nie dzieje się coś złego. Nie jest to idealny sposób i powinniśmy go używać jako ostateczności, ale generalnie lepszy taki niż żaden okres spoczynku. Drugi sposób to sprawdzenie temperatury na parapecie. Czasem nawet przy nowych oknach temperatura jest tam niższa – pomijając ewentualną nieszczelność okien powietrze w zetknięciu się z zimną szybą ochładza się i spływa w dół. Jeśli tak się dzieje to wystarczy nie przesadzać z kaloryferem i rośliny mogą zimować w miejscu, gdzie rosły przez cały rok.

Rozmnażanie

  • Nasiona – występuje samozapylenie, choć zapylenie za pomocą różnych genetycznie roślin da lepsze rezultaty. Nasiona dojrzewają po około 2 miesiącach. Uzyskane nasiona należy poddać stratyfikacji: wysiać je na lekko wilgotne podłoże do doniczki z otworami odpływowymi, wstawić tą doniczkę do nieco większej osłonki (doniczki bez otworów odpływowych), nalać na spód odrobinę wody i całość wstawić na 6 – 8 tygodni do lodówki (ale nie do zamrażalnika). Po tym czasie doniczkę ustawiamy w jasnym, ciepłym (około 25°C) i wilgotnym miejscu. Po 2 – 3 tygodniach nasiona powinny zacząć kiełkować. Gdy młode roślinki wypuszczą kilka młodych listków możemy je poprzesadzać, ale najlepiej poczekać z tym do wiosny.
  • Sadzonki liściowe – odrywamy dorosły liść z fragmentem kłącza, a jeszcze lepiej z kilkoma korzonkami. Zanurzamy w ukorzeniaczu i umieszczamy w wilgotnym podłożu. Okrywamy folią i stawiamy w jasnym, ciepłym miejscu (około 25°C). U podstawy powinny zacząć pojawiać się młode liście. Nie jest to jednak zbyt skuteczna metoda w wypadku tej rośliny.
  • Młode roślinki – u podstawy darlingtoni wyrastają młode roślinki, które ukorzeniamy jak sadzonki liściowe.
  • Podział kłącza (metoda I) – starsze okazy darlingtoni nie wyglądają zbyt atrakcyjnie, gdyż tworzą długie kłącza, wzdłuż których najczęściej nie ma liści. Takie kłącze możemy użyć do rozmnożenia rośliny. Metoda pierwsza polega na wyciągnięciu z doniczki całej rośliny i usunięcie na całej jej długości dzbanków i resztek liści aż do „gołej” tkanki. Następnie odcinamy około 2 – 3 centymetry kłącza licząc od strony, w której pojawiały się nowe liście. Kłącze umieszczamy poziomo w wilgotnym podłożu (stożek wzrostu również) i traktujemy jak sadzonkę liściową. Po pewnym czasie co około 2 – 3 centymetry powinna pojawić się młoda roślinka. Tniemy wtedy kłącze na fragmenty tak, by na każdym z nich była jedna i sadzimy do podłoża. Metoda ta jest niczym innym jak uszczykiwaniem stożków wzrostu celem rozkrzewienia rośliny (fuksja, ligustr, „drzewko szczęścia”).
  • Podział kłącza (metoda II) – od poprzedniej metody różni się tym, że nie odcinamy wierzchołka wzrostu, ale co 2 – 3 centymetry wycinamy z kłącza kawałki w kształcie litery V do głębokości połowy kłącza. W tych miejscach powinny powyrastać nowe roślinki.
Przeczytaj też  Phidippus regius

Kwitnienie

Kwiaty darlingtoni są równie piękne co jej pułapki. Działki kielicha, które są dłuższe od płatków, mają przeważnie kolor żółtozielony, natomiast płatki pomarańczowo-brązowy.

Problemy

Zbyt wysoka temperatura podłoża i zastała woda na podstawce są najczęstszymi powodami niepowodzeń w hodowli tej rośliny.

Stopień trudności uprawy

Jest to roślina trudna w uprawie.

 

Opracowanie i źródła informacji

Rafał Pitera

Opracowano na podstawie:

      • „Rośliny mięsożerne – zwane też owadożernymi”, Zbigniew Podbielkowski, Barbara Sudnik-Wójcikowska, Wydawnictwo: MULTICO
      • „Savage garden”, Peter D’Amato, Wydawnictwo: Ten Speed Press;
      • „Carnivorous plants of the world” , James and Patricia Pietropaolo, Wydawnictwo: Timber press;
      • „Growing Carnivorous Plants”, Barry Rice, Wydawnictwo: Timber press;

 

Dodaj swoje przemyślenie na temat artykułu