Pterinochilus spp.

Pterinochilus spp.

Rodzaj Pterinochilus utworzył Pocock w 1897 roku. Osiągają około 5-6 cm ciała i 12-13 cm rozpiętości odnóży. Ptaszniki te występują we wschodniej, środkowej i południowej Afryce. Zamieszkują sawanny gdzie budują małe norki lub zamieszkują różnego rodzaju dołki, korzenie itp. Gniazdo najczęściej wyścielone dużą ilością pajęczyny. Z racji tego, iż zamieszkują sawanny preferują bardziej suche warunki od większości ptaszników. Wysoka wilgotność nieraz jest zabójcza dla tych pająków. Optimum to koło 50% przy temperaturze od 22 do 28*C. Nie są to długowieczne pająki. Dorosłe samce umierają po kilku miesiącach od ostatniej wylinki. Samice żyją do 5 lat. Ptaszniki te rosną bardzo szybko, i przy dobrym karmieniu i warunkach osiągają dojrzałość płciową już po roku od narodzin. Żywią się wszelkimi bezkręgowcami. Z racji dużej siły jadu nie mają problemów nawet kręgowcami małymi kręgowcami. Aktywne są głównie nocą. Na siedem opisanych gatunków w handlu występują trzy.

Gatunki rodzaju Pterinochilus

1. Pterinochilus alluaudi (Berland, 1914)
2. Pterinochilus andrewsmithi (Gallon, 2009)
3. Pterinochilus chordatus (Gerstäcker, 1873)
   Występuje we wschodniej Afryce. Jest to ciemno ubarwiony Pterinochilus – dominuje czerń i brąz. Występują dwa typowe wzory: rząd ciemnych plamek na odwłoku i „słoneczko” na karapaksie (mniej wyraźne od tego u Pterinochilus murinus). Na nogach dominuje barwa żółto brązowa. Występują trzech odmianach barwnych – typowej, jasnej i ciemnej.
4. Pterinochilus cryptus (Gallon, 2008)
5. Pterinochilus lapalala (Gallon & Engelbrecht, 2011)
6. Pterinochilus lugardi (Pocock, 1900)
   Występuje w południowej i wschodniej Afryce. Jest dość charakterystycznie ubarwiony – połączenie szarości z żółcią. Jak każdy ptasznik tego rodzaju posiada wzór na odwłoku i na karapaksie.
7. Pterinochilus murinus (Pocock, 1897)
   Najbardziej rozprzestrzeniony ptasznik tego rodzaju. Występuje w centralnej, wschodniej i południowej Afryce. Ma wiele odmian barwnych: usumbara (w handlu występują jako Pterinochilus mammilatus i Pterinochilus spinifer, co jest błędne – takich gatunków ma!), normalna forma barwna, jasna, ciemna oraz pośrednia. Dominuje żółty i pomarańczowy odcień. Jak każdy ptasznik tego rodzaju posiada wzór na odwłoku i na karapaksie.
8. Pterinochilus raygabrieli (Gallon, 2009)
9. Pterinochilus simoni (Berland, 1917)
10. Pterinochilus vorax (Pocock, 1897)

Zachowanie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Zachowanie ptaszników.

Ptaszniki z rodzaju Pterinochilus są zazwyczaj bardzo nerwowe i agresywne. Zaciekle bronią oprzędu rzucając się i kąsając. Wydają przy tym dość głośne syczące dźwięki za pomocą narządów strydulacyjnych umieszczonych między szczękoczułkami a nogogłaszczkami.

Nie wyczesują włosków, co jest istotną sprawą dla alergików. Są dość silne i bardzo szybkie. Należy zachować ostrożność przy manipulowaniu im w terrarium. Najlepiej mieć pod ręką zapasowe pudełko by w wypadku „ucieczki” szybko złapać pająka.

Jadowitość

Ich jad uchodzi za jeden z silniejszych wśród ptaszników. W ich naturalnym środowisku panują dość surowe warunki przez to w wyniku ewolucji pająki te wykształciły silną toksynę, by lepiej radzić sobie w polowaniu.

Terrarium

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Terrarium dla ptaszników.

?????????????

Temperatura

????????

Wilgotność

?????????

Żywienie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Żywienie ptaszników.

???????????

Dymorfizm płciowy

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Dymorfizm płciowy u ptaszników.

Samiec jest zdecydowanie mniejszy od samicy i posiada bulbusy na nogogłaszczkach oraz haczyki na pierwszej parze odnóży. Najpewniej określać płeć po wylince. Zwykle są identycznie ubarwione.

Rozmnażanie

Przeczytaj najpierw artykuł ogólny Rozmnażanie ptaszników.

Są to jedne z najlepiej rozmnażających się ptaszników niewoli. Dojrzałe płciowo pająki po uprzednim obfitym nakarmieniu najlepiej łączyć w terrarium samicy. Są przypadki gdzie samica zjada swojego partnera, lecz częściej pająki te są mało agresywne w stosunku od siebie. Samca można nawet zostawić w terrarium samicy by mieszkały kilka dni razem razem. Kopulacja jest zazwyczaj dość szybka i dynamiczna. Po akcie samiec ucieka i najczęściej napełnia się. Samica robi kokon około półtora miesiąca po kopulacji. Jest on wbudowany w gniazdo i troskliwa matka zaciekle go broni. Można go odebrać do inkubacji jak również zostawić go z matką. Kolejnym wyjściem jest wyjąć samicę z terrarium a kokon zostawić w oprzędzie. Ma on mniejsze szanse zapleśnieć gdyż duża warstwa pajęczyny odpowiednio go zabezpiecza. Młodych jest średnio około 150, choć nieraz zdarzają się kokony po 200-230 młodych. Rodzaj Pterinochilus często wytwarza dwa a nawet trzy kokonu po jednej kopulacji. Są one zwykle mniej obfite jak pierwszy. Niestety często notuje się śmierć samicy po 2-3 kokonach. Z racji tego, iż nie są to długowieczne pająki rozród jeszcze bardziej przyspiesza śmierć

Uwagi

Ptaszniki te nie są objęte CITES II.

Powyższe informacje proszę traktować jako wspólne dla wszystkich przedstawicieli rodzaju Pterinochilus

Opracowanie i źródła informacji
Andrzej Prokop 'Atrax’

Literatura:
F. Kovarik, Sklipkani, 1998;
N. I. Platnick, The World Spider Catalog, 2000-2005

Opisy gatunkowe

• Pterinochilus spp.
• Pterinochilus lugardi
• Pterinochilus chordatus
• Pterinochilus murinus – ptasznik słoneczny
• Pterinochilus vorax