Acomys cahirinus – mysz kolczasta*

Myszy kolczaste w naturze

Zwierzęta silnie stadne, żyją w licznych grupach rodzinnych przewodzonych przez dominującego samca. Charakteryzuje je sezonowość rozrodu – mioty pojawiają się w okresie pory deszczowej ze względu na lepszą dostępność pokarmu oraz wody. Unikają terenów znajdujących się wyżej niż 1500m n.p.m.
W naturze zajmują szczeliny skalne lub nory wykopane przez inne gatunki zwierząt, nie kopią ich samodzielnie. Są zwierzętami głównie naziemnymi, choć sprawnie się poruszają po krzewach i niskich zaroślach. Charakteryzuje je nocny tryb życia, najbardziej aktywne są w pierwszej części nocy, tuż po zmierzchu.

Są wszystkożerne, dieta w naturze składa się głównie z nasion traw i roślin, orzechów, owoców, zielonych części roślin, owadów, pająków, ślimaków i padliny. Na terenach antropogenicznych sporą część diety zajmują nasiona zbóż i zapasy żywności składowane w budynkach. W naturze odgrywają ważną rolę w rozsiewaniu nasion rośliny Ochradenus baccatus (ochradenus jagodowy) przez spożywanie owocu oraz wypluwanie nieuszkodzonych nasion rośliny. Znane są doniesienia o żerowaniu myszy na mumiach egipskich znajdujących się w komorach grobowych.

W naturze głównym niebezpieczeństwem dla kolcomyszy są przedstawiciele gatunku Vulpes cana (lis afgański), również większość węży i niewielkich ssaków drapieżnych. Komunikacja w stadzie opiera się głównie na wysyłaniu i odbieraniu chemicznych sygnałów smakowo-zapachowych, a orientację w przestrzeni zapewnia dobry zmysł słuchu i węchu oraz stosunkowo dobry wzrok.

W niekorzystnych warunkach atmosferycznych zwierzęta te są zdolne do ograniczenia wydalania moczu aż o 90% jego objętości w celu zmniejszenia utraty wody. Dziennie, wraz z pokarmem, pobierają około 10 ml wody na 100 g masy ciała. W przypadku spożywania soczystego pokarmu, dodatkowe źródło wody jest zbędne.

Zwierzęta z rodzaju Acomys są zdolne do odrzucenia płatów skóry z grzbietu – wytrzymałość skóry jest bardzo niewielka, dzięki czemu możliwe jest jej odrzucenie podczas ataku drapieżnika, a predyspozycje organizmu umożliwiają bardzo szybką i pełną regenerację tkanki wraz z mieszkami włosowymi i gruczołami. Również możliwe jest odrzucenie ogona lub skóry ogona, czemu towarzyszy najczęściej martwica narządu i jego odpadnięcie.