[46]
Loading...
Biczogon Uromastyx geyri
Uromastyx geyri (Muller, 1922) – to średniej wielkości biczogony osiągające maksymalnie do 355 mm długości całkowitej (przy dł. samego tułowia 193 mm). Gatunek o ograniczonej zmienności w kolorystyce ubarwienia – występują w dwóch „formach” barwnych:
- W pięknym błyszczącym, żółtym kolorze.
- O barwie cynobru (odcień koloru czerwonego wpadający nieznacznie w kolor pomarańczowy).
Różnice w ubarwieniu między poszczególnymi osobnikami mogą występować pod względem intensywności koloru. Rysunek wzoru składa się z ornamentu w kolorystyce od brązu po czerń, z widocznymi, poprzecznymi rzędami cętek tzw.”oczek”.
Długość życia biczogona Uromastyx geyri
Podobnie jak w przypadku wszystkich biczogonów Uromastyx geyri są długowiecznymi jaszczurkami – podejrzewa się, że przy zapewnieniu odpowiednich warunków mogą dożywać 20 i więcej lat.
Występowanie biczogona Uromastyx geyri
Algieria, Mali, Niger.
Aktywność biczogona Uromastyx geyri
Dzienna.
Wygląd samca biczogona Uromastyx geyri
Bardziej jaskrawe, efektowniejsze ubarwienie jest zazwyczaj atrybutem samców.
Wygląd samicy biczogona Uromastyx geyri
O bardziej stonowanej, mniej jaskrawej kolorystyce.
Biotop biczogona Uromastyx geyri
Gatunek endemiczny dla górzystego rejonu Algierii Południowej – Hoggar (W Polsce bardziej znany pod nazwą Ahaggar). Część tych terenów została objęta ochroną za sprawą powstania Parku Narodowego – Parc National du Hoggar. Ponadto występują w Air Mountains, a obszar ich występowania ciągnie się aż po płaskowyż Adrar des Iforas w północno-wschodniej części Mali. Niektórzy badacze do obszaru ich występowania zaliczają jeszcze północno-wschodnią część Nigru – jeśli tam rzeczywiście występują to są to rzadkie przypadki.
Jednym z siedlisk Uromastyx geyri jest wyjątkowo charakterystyczny region – Hoggar (Ahaggar) o niezwykle malowniczym krajobrazie i obfitością przeróżnych form skalnych – najczęściej pochodzenia wulkanicznego, wyrastających wprost z piasków pustyni. Nie tak skrajnie trudny jak inne części Sahary, ale nadal należy do obszarów wyjątkowo nieprzyjaznych zarówno dla ludzi jak i zamieszkujących tam zwierząt. Z suchym, gorącym latem i zimą z temperaturami poniżej 0° C. O niezmiernie rzadkich i nieregularnych opadach atmosferycznych.
Temperatura dla biczogona Uromastyx geyri
Wymagany jest gradient temperatury od 30 do 45°C, a lokalnie – pod promiennikiem nawet powyżej 50°C. Z nocnymi spadkami do 20-21°C.
Wilgotność dla biczogona Uromastyx geyri
Niska 30-40%.
Terrarium dla biczogona Uromastyx geyri
Terrarium pustynne o powierzchni ok. 1m² z odpowiednio wydajną wentylacją, która będzie znacząco ograniczać poziom wilgotności. Z grubą, co najmniej kilkucentymetrową warstwą substratu np. mieszanki piasku i gliny z dodatkiem żwiru i kamieni. Sterta odpowiednio ułożonych, płaskich kamieni, która stworzy „krajobraz” skalistej pustyni oraz pozwoli biczogonom na zaadaptowanie licznych szczelin i zakamarków na swoje schronienia. Możemy również pokusić się o wykonanie samemu wystroju ze styropianu pokrytego zaprawą, klejem i barwnikiem, który będzie imitować formacje skalne charakterystyczne dla skalistych, jałowych terenów tak charakterystycznych dla niektórych siedlisk tego gatunku. Należy pamiętać aby wszelkie ciężkie elementy wystroju odpowiednio zabezpieczyć przed osunięciem się i przygnieceniem mieszkańców zbiornika. Dopełnieniem takiego wystroju mogą być wysuszone, poskręcane konary lub korzenie, które dodatkowo uatrakcyjnią wygląd zbiornika.
Wielkość terrarium dla dorosłego osobnika to minimum 100x100x50 cm. Cykl oświetlenia 14 godzinny. UVB 10%.
Żywienie biczogona Uromastyx geyri
Podstawą diety musi być zróżnicowany pokarm roślinny z ewentualnym, niewielkim dodatkiem białka zwierzęcego w postaci owadów karmowych. Niewybaczalnym błędem wielu hodowców jest stosowanie zaledwie kilku roślin w menu naszych podopiecznych, przy braku elementarnej wiedzy na temat zawartości w tych roślinach szkodliwych związków – bardzo szybko może dojść w takim przypadku do zaburzeń w metabolizmie i dysfunkcji organizmu, szczególnie w przypadku młodych, rozwijających się osobników oraz zapłodnionych samic. W naszych warunkach klimatycznych możemy podawać wiele gatunków roślin dziko występujących na terenie naszego kraju jak i uprawnych, w tym mieszankę ziaren i nasion. Nieodzowna jest suplementacja, zwłaszcza u młodych osobników jak i u zapłodnionych samic – witaminy, makro- i mikroelementy oraz dodatkowo sam wapń. W okresie wegetacyjnym roślin możemy dodawać do pokarmu jedynie sam wapń.
Rozmnażanie biczogona Uromastyx geyri
W kilka tygodni po przywróceniu normalnych warunków powinny rozpocząć się gody. Wielokrotne kopulacje poprzedzone są brutalnymi zalotami ze strony samca. W kilka tygodni od ewentualnego zapłodnienia samica składa jaja, w ilości od 8 do nawet 20 sztuk. W środowisku naturalnym składa je późną wiosną lub na początku lata, wykorzystując do tego celu system podziemnych nor – inkubacja w takich warunkach trwa ok. 10 tygodni. W warunkach terraryjnych, dla ułatwienia samicy znoszenie jaj wstawiamy pojemnik częściowo wypełniony wilgotnym substratem. W tym okresie warto odseparować samicę od samca aby nie przysparzał jej dodatkowo stresu, który może objawiać się nadmierną agresją z jej strony. Złożone jaja przekładamy do plastikowych pojemników wypełnionych do ⅔ wilgotnym wermikulitem lub perlitem i przenosimy do wcześniej przygotowanego inkubatora. Inkubację przeprowadzamy w identycznych warunkach jak w przypadku innych gatunków biczogonów.
Zimowanie biczogona Uromastyx geyri
Przed sezonem rozrodczym należy pozwolić naszym podopiecznym na kilkutygodniowy zimowy spoczynek ze skróconym dniem do ok. 8 godzin i obniżoną temperaturą.
Opracowanie i źródła informacji
Opracował Piotr Prokulewicz
