[18]
Loading...
Gonocephalus doriae
Pochodzenie Gonocephalus doriae
Tajlandia, Półwysep Malajski, Sarawak, Indonezja.
Budowa Gonocephalus doriae
Długość dorosłych samców wynosi 30–37 cm, samic z reguły nie przekracza masa ciała ok. 100-150 gramów. Budowa ciała jest podobnie masywna jak w przypadku Gonocephalus chamaeleontinus. Podstawową różnicą jest kształt pyska. U Gonocephalus doriae pysk jest szczuplejszy i dłuższy, z delikatnie zadartym nosem. Grzebienie brwiowe są bardzo wydatne i masywne, tworzą coś na kształt niewielkich rożków. Grzebień karkowy jest raczej niski, utworzony z szerokich, mocnych łusek, przechodzi bezpośrednio w grzebień grzbietowy. Charakterystyczne są silnie powiększone ostre łuski na ogonie. Zarówno samice jak i samce są jaskrawozielono ubarwione. Po bokach ciała u niektórych okazów występuje delikatny deseń złożony z czarnych cętek.
Biologia Gonocephalus doriae
Gonocephalus doriae zasiedla przede wszystkim wyżynne i górskie lasy deszczowe o starym drzewostanie. W naturalnym środowisku panuje bardzo wysoka wilgotność, często powyżej 90%. Jaszczurki te nie wykazują większej agresji w obrębie własnego gatunku, walki pomiędzy osobnikami są silnie zrytualizowane i polegają głównie na prezentacji swojego ubarwienia i pozorowanych atakach. Zarówno na wolności jak i w warunkach terraryjnych bardzo rzadko dochodzi do bezpośrednich walk. Przedstawiciele tego gatunku stosunkowo dużo czasu spędzają na powierzchni gruntu, obserwowano w naturze jak wygrzebują z podłoża dżdżownice i larwy chrząszczy.
Warunki hodowli Gonocephalus doriae
W porównaniu do Gonocephalus chamaeleontinus gatunek ten wykazuje znacznie większą aktywność ruchową. Doskonale wspina się i skacze, dlatego też najlepszym rozwiązaniem przy hodowli jest terrarium o wymiarach 120x100x120 cm. W zbiorniku koniecznie trzeba ustawić kilka masywnych, pionowo umocowanych konarów a także pozostawić wolną przestrzeń na poziomie gruntu. Ze względu na niewielką agresję wewnątrzgatunkową można trzymać razem kilka osobników, oczywiście w odpowiednio dużym terrarium z zaznaczeniem, że każdy samiec musi mieć własny konar – „grzędę”. Temperatura w terrarium powinna oscylować w zakresie 26-28°C, w najcieplejszym miejscu do 30°C, ze spadkiem nocnym do 22-24°C. Wilgotność w terrarium nie powinna spadać poniżej 80%. Konieczne jest zapewnienie oświetlenia UVB na poziomie 5%.
Żywienie Gonocephalus doriae
Wszelkiego rodzaju owady karmowe, świerszcze, odpowiedniej wielkości szarańcze, różne gatunki karaczanów i czysty plankton łąkowy. Dodatkowo w niewielkich ilościach larwy chrząszczy – mącznika i zoofobasa. Z doświadczenia własnego mogę stwierdzić, że Gonocephalus doriae nie lubią osesków gryzoni, za to chętnie zjadają larwy kruszczyc i małe rybki akwariowe. W naturze zjadają również ślimaki i dżdżownice. Sporadycznie zjadają także niewielkie, słodkie owoce.
Rozmnażanie Gonocephalus doriae
Gonocephalus doriae jest najłatwiej i najczęściej rozmnażającym się w hodowli gatunkiem drakuna. Samce tokują przed samicami na swoich ulubionych konarach, wykonując charakterystyczne ruchy głową, strosząc się i przybierając jak najbardziej jaskrawe ubarwienie. Po kopulacji samica buduje płytkie gniazdo w torfie, gdzie składa 2-10 jaj. Okres inkubacji trwa przeciętnie 90 dni ale może przeciągnąć się nawet do 100 dni. Optymalna temperatura podczas inkubacji jaj to 27-28°C. Oczywiście w przypadku złożenia jaj, należy je jak najdelikatniej przenieść do oddzielnego zbiornika inkubacyjnego na podłoże z wermikulitu. Po wykluciu młode najlepiej trzymać oddzielnie. Przy odpowiedniej ilości podawanego pokarmu i zapewnieniu oświetlenia UVB młode rosną bardzo szybko i już po kilku miesiącach można połączyć je w grupę w terrarium biotopowym.
Opracowanie i źródła informacji
Monika Strzelecka, Jakub Kowalski
Źródła
Obserwacje z hodowli Gonocephalus chamaeleontinus, G. grandis, Gonocephalus belli i Gonocephalus doriae na podstawie własnych doświadczeń.
Literatura:
Grossmann, W. & F. Tillack (2004): Gonocephalus doriae abbotti Cochran 1922 Sauria (Berlin) 26 (3): 2.
Manthey U. & W. Denzer (1993): Die Echten Winkelkopfagamen der Gattung Gonocephalus Kaup (Sauria: Agamidae) VI. Die chamaeleontinus-Gruppe. Sauria (Berlin) 15 (2): 23–38.
Manthey, U. & W. Grossmann (1997): Amphibien & Reptilien Südostasiens. NTV, Münster.
Manthey, U. & N. Schuster (1999): Agamen. NTV, Münster.
Prof. Angel C Alcala: Guide to Philippine Flora and Fauna. Volume X, Amphibians and Reptiles, Natural Resources Management Centre, Ministry of Natural Resources and University of the Philippines, 1986.
K R G Welch:Lizards of the World: A Checklist. 5: Agamidae, Chamaeleonidae, Cordylidae and Gerrhosauridae, KCM Books, Somerset, England, 1994.
Philippe deVosjoli : Lizard Keeper’s Handbook, , Advanced Vivarium Systems, California, 1994.
