Myrmecia nigrocincta

Myrmecia nigrocincta – mrówka

Powszechnie znana jako mrówka skoczek jest mrówką z rodzaju Myrmecia. Gatunek ten został po raz pierwszy opisany przez Fryderyka Smitha w 1858 r. Ich główne stanowiska znajdują się obecnie w Australii.

Mrówki tego gatunku są znane z umiejętności poruszania się co kilka cali, a także mają silny, jadowity kwas. Odgrywają ważną rolę w zapylaniu roślin, ponieważ zdobywają pokarm nie na ziemi, ale wśród bujnej roślinności i drzew. Mrówka ta dorasta do pokaźnych rozmiarów. Największe robotnice mogą mierzyć nawet 15 milimetrów, czyli około 0,6 cala. Mają charakterystyczny, pomarańczowo-czerwony lub czarny kolor, który odróżnia je od innych gatunków Myrmecia.

Myrmecia nigrocinca posiada ważny gen, który pozwala na rozmnażanie się zarówno w obecności królowej, jak i w kolonii, w której jej nie ma. Średnia długość życia robotnicy to przeważnie około rok. Są szczególnie agresywne podczas ataku na intruzów.

Wygląd

Mrówki buldogi

Mrówki z rodzaju Myrmecia są na ogół określane mianem „mrówek buldoga”. Myrmecia nigrocincta, podobnie jak inne gatunki z tego rodzaju posiadają wydłużone żłobienia. Są w dużej mierze czarne i pomarańczowo-czerwone. Posiadają czarne i żółte żuwaczki, w zależności od miejsca znalezienia mrówek.

Głowa, nogi i mezosoma są czarne, podczas gdy pronotum (przedtułów) jest czerwony. Mrówka ma długie, liniowe grzbiety wzdłuż przedniej części głowy. Odnóża cienkie, zdecydowanie smuklejsze niż reszta części ciała. Myrmecia nigrocincta można odróżnić od innych gatunków z rodzaju Myrmecia poprzez dwukolorowe odwłoki i ich zakończenia, które mają żółtawo-czerwone lub czarne węzły.

Przeczytaj też Sphodromantis viridis

Wielkość

Królowa – od 17 do 20 milimetrów. Wyjątkowo prymitywne skrzydła. Są duże, okrągłe i sprawiają, że królowa, która je posiada jest całkowicie bezbronna i nie ma jak się bronić.
Robotnice – długość od 13 do 15 milimetrów.
Samce – długość od 16 do 17 milimetrów.

Występowanie

Mrówki z tego rodzaju preferują sąsiedztwo z grzybami i zasiedlają zwykle suche i półsuche lub kserofilne lasy. Gatunki występują we wschodnich stanach Australii, głównie na równinach. Preferują tropikalne klimaty i wysokie temperatury. Widywane są również w elewacjach i pod chodnikami. Ich występowanie ogranicza się od 80 do 1220 metrów nad poziomem morza. Kolonie

M. nigrocincta rejestrowano z Cairns, Atherton, Mackay, Brisbane, Blackall Range i Fletcher. Również w Australii Południowej odnotowano wiele kolonii.

Taksonomia

Gatunek Myrmecia nigrocincta po raz pierwszy został zidentyfikowany przez brytyjskiego entomologa Frederika Smitha w 1858 r. Swoje doświadczenia i różnice w zachowaniu nigrocincta opisał w swoim katalogu “Katalog owadów hymenopterycznych” znajdującym się obecnie w zbiorze jednego z brytyjskich muzeów.

Specyfikacja

Walka

Duże oczy zapewniają doskonałą obserwacje potencjalnego pożywienia. M. nigrocincta potrafi wysoko skakać, nawet do 102 milimetrów. Dobrze rozwinięty wzrok pozwala jej na obserwowanie wroga nawet w gąszczu traw i drzew. Atakuje szybko, skacząc z jednej gałęzi do drugiej. Uważa się, że M. nigrocincta żeruje na larwach motyli. Trzymając larwę w żuwaczkach – wysoko podskakuje. Podczas swoich skoków zgniata ją, aby, gdy dotrze do mrowiska, żywa larwa nie zagroziła potomstwu.

Żywienie i gniazdo

Najczęściej osiedla się na drzewach, wśród gęstych latorośli, czasem na pastwiskach. Swój skok wykonuje dzięki niesamowicie szybkim rozszerzeniu się środkowych i tylnych odnóży. Aktywne całą dobę. Mrówki nie hibernują. Są wszystkożerne. Polują na różne owady, w tym gąsienice i pająki. Chętnie spożywają słodkie substancje, takie jak miód. Czasami polują na małe ptaki, jaszczurki czy inne ssaki.

Przeczytaj też Podarcis sicula - jaszczurka sycylijska, jaszczurka ruinowa

Mrówki posiadają pewną zdolność do zapylania konkretnych gatunków drzew, na przykład eukaliptusa. Nigrocincta żyją w gniazdach w piaszczystej glebie. Budują kopiec, który przypomina mały pagórek. Składa się on między innymi z gałązek i liści. W zależności od rodzaju siedliska, w którym znajduje się kolonia, “dekorują” gniazdo materiałem roślinnym i żwirem. Reszta to skały, suche liście, gałązki. Gniazda znajdują się obok wysokiej trawy, krzewu lub u podstawy drzewa.

Hierarchia

Kolonie mrówek Myrmecia nigrocincta są monogeniczne, to znaczy jedna królowa przypada na jedną kolonię. Królowa zakłada gniazdo w sposób półklasztorny, co oznacza, że podczas zakładania nowej kolonii musi stale polować, aby móc wychować pierwsze pokolenie. Kolonie niewielkie, bo od 400 do 1200 osobników.

M. nigrocinta staje się często ofiarą pasożytnictwa ze strony Leptomyrmex i innych gatunków mrówek. Robotnice M. nigrocincta używają feromonów do komunikacji. Zacięcie bronią swoich gniazd i reagują agresywnie nawet na cień przeszywający gniazdo. Robią wszystko, aby chronić królową – silnie gryzą i poświęcają życie dla swojej matki.

I związały się w szereg walecznych bojowników, niczym kawaleria galopująca na bitwę.

Wheeler, Myrmekolog

Cykl życia

Nigrocincta jest gatunkiem samowystarczalnym. Oznacza to, że wszystkie robotnice w gnieździe są płodne i są w stanie się rozmnażać, nawet gdy stracą swoją rodzicielkę. W laboratoryjnych koloniach M. nigrocincta, w których nie było żadnej królowej, jaja złożone przez robotnice zostały normalnie wyhodowane. Średnia długość życia dorosłego samca M. nigrocincta wynosi od 1 do 1,5 roku, przy czym maksymalna długość to 400 dni.

Hodowla

Mrówki M. nigrocincta mają wysoce jadowity kwas, który powoduje intensywne uczucie pieczenia. Trwają one wiele dni, po czym następuje swędzenie skóry.

Badanie wykazało, że cztery grupy mrówek australijskich były odpowiedzialne za powodowanie anafilaksji wśród noworodków. Wymagają średniej wielkości gniazda. Wymagane dogrzewanie, do 32 stopni Celsjusza. Wilgotność powietrza waha się między 35 a 60%. Należy podawać żywe owady i miód rozcieńczony w wodzie. Nie hibernujemy. Mrówek nie poleca się niedoświadczonym hodowcom.

Opracowanie i tłumaczenie