[7]
Loading...
Lopaphus sphalerus – PSG 174 – straszyk
Stara nazwa tego gatunku, jeszcze często przewijająca się na forach to Lophapus caesius. Lopaphus sphalerus – PSG 174 (Redtenbacher, 1908) od dłuższego już czasu jest dostępny na polskim rynku. Mimo niezwykłego wyglądu, niesamowitych kolorów dorosłego samca jest jednak rzadko spotykany w hodowlach. Między samcem, a samicą zaznacza się bardzo wyraźny dymorfizm płciowy. Osobniki obu płci posiadają zredukowane skrzydła, które służą do odstraszania napastnika. Nie wydziela substancji obronnych. Jest to gatunek dla średnio zaawansowanych hodowców, z tego względu iż wymaga nieco specjalnych warunków, jakie trzeba zapewnić młodym nimfom L1 i osobnikom subimago aby poprawnie przeszły wylinkę. Gatunek ten zdecydowanie lubi dużą wilgotność.
Synonimy
Lopaphus caesius
Występowanie
Wietnam.
Wygląd
-
Samica
Dorasta do 12-14 cm długości całkowitej. Czułki długości ok. 7 cm. Ciało dość masywne, koloru oliwkowo żółtego, upstrzone licznymi chitynowymi guzkami. Na końcu odwłoka znajdują się dwa charakterystyczne listkowate wyrostki. Samica posiada niewielkie około 3-4 cm skrzydełka, są one kolory jasno brązowego, po rozłożeniu ich ukazuje się delikatna błoniasta struktura, wzmocniona żyłkami , jasno szarego koloru. Przednie pokrywy są niewielkie (około 0,5 cm).
Samica – Lopaphus sphalerus -
Samiec
Dorasta do 8,5-9 cm długości całkowitej. Przedtułów jest pięknego metalicznie niebieskiego koloru, głowa bardzo jasna, szarawa. Reszta ciała koloru jasno brązowego. Odnóża koloru pomarańczowego, z czarnymi stawami. Odwłok zakończony charakterystycznym narządem kopulacyjnym. Czułki bardzo długie ok. 8-9 cm. Samiec posiada zredukowane skrzydła, długości ok. 3-3,5 cm. Z zewnątrz koloru brązowego, po rozłożeniu wręcz przeźroczyste, lekko brązowe.
Samiec – Lopaphus sphalerus -
Młode
Zaraz po wykluciu mierzą ok. 15 mm, są koloru jasno żółtego. Mają bardzo długie czułki. Są bardzo ruchliwe i szybkie. W późniejszych stadiach samica znacznie masywniejsza od samca. Samce są natomiast jaskrawiej wybarwione.
Nimfa – Lopaphus sphalerus -
Jaja
Niewielkie, okrągłe. Koloru szarego lub brązowego, z płaskim wyraźnym wieczkiem. Samica często „strzela” nimi po terrarium.
Jaja – Lopaphus sphalerus
Hodowla
-
Dorosłe owady
Hodowla imago nie powinna sprawiać większych problemów. Należy pamiętać o codziennym obfitym zraszaniu terrarium, gdyż dorosłe owady (zwłaszcza samice) dużo piją. W temperaturze 22-25°C, przy wilgotności 85-90% będą bardzo dobrze się rozwijały. Samica jako imago żyje ok. 7 miesięcy, samiec 5-6 miesięcy.
-
Młode owady
Młode w hodowli mogą przysporzyć znacznie więcej problemów niż imago, zwłaszcza jako L1 oraz w stadium subimago. Osobniki L1 są wrażliwe na zmiany wilgotności, należy zapewnić im terrarium dobrze wentylowane. Często wybrzydzają z wyborem pokarmu. Jeśli uda nam się pokonać te przeszkody to do pewnego momentu, (a dokładniej do wspomnianego już stadium subimago) hodowla będzie prosta. Przy linieniu z subimago na imago owadom trzeba zapewnić wysoką wilgotność aby były w stanie rozprostować delikatne skrzydła, które u tego gatunku często ulegają deformacją.
-
Jaja
Inkubacja trwa ok. 5 miesięcy, jaja najlepiej inkubować na ręcznikach papierowych lub wermikulicie, przy wilgotności ok. 80-85% i temperaturze 23-25°C. Samica składa 1-2 jaja na dzień. Wilgotne jaja stają się jednolicie brązowe.
Żywienie
Owady te karmimy głównie jeżyną i maliną. Jeśli młode grymaszą i nie chcą jeść trzeba zmienić gatunek jeżyny. Niektórzy hodowcy młodym podają Hypericum (Dziurawiec). Dorosłe nie powinny pogardzić dębem i liśćmi truskawki. Zwłaszcza u tego gatunku należy pamiętać aby w terrarium znajdował się zawsze świeży pokarm.
Terrarium
Owady nie osiągają ogromnych rozmiarów, ich wielkość jest raczej „standardowa” dlatego zbiornik nie musi być duży, nie może być jednak za mały. Dla pary wystarczy terrarium o wysokości 35 cm, pozostałe wymiary dobieramy wedle uznania. Dno terrarium możemy wyłożyć ręcznikami papierowymi lub włókniną kokosową/torfem. Umieszczanie gałęzi nie jest konieczne.
Rozmnażanie
Płciowe, partenogeneza jest możliwa, ale procent klucia jest znikomy.
Opracowanie
Opracował Bartosz Rom (BartekR) na podstawie własnych doświadczeń hodowlanych.
