Eudicella aethiopica

Eudicella aethiopica – chrząszcz

Wygląd

Gatunek Eudicella aethiopica (Müller, 1941) jest jednym z większych w rodzaju Eudicella. Dorasta do 35-45 mm długości, przy czym samce są przeważnie większe od samic.

Odmiany barwne

Często można spotkać się z dwiema formami kolorystycznymi Eudicella aethiopica.

1. Forma zielona. Jest nieco większa od pomarańczowej. Przedplecze jest koloru ciemnozielonego z czerwonawym metalicznym połyskiem. Okrywy skrzydłowe są koloru ciemnobrązowego, podobnie jak u podgatunku Eudicella euthalia nyassica. Odwłok jest koloru zielonego. Nogi są do połowy bioder zielone, pozostała część ciemnobrązowa. Głowa jest koloru zielonego z przypominającym róg wyrostkiem z przodu głowy (tylko u samców).”Róg” u samca jest zazwyczaj bardzo okazały, długi i o łukowatym wygięciu o kolorze ciemnobrązowym.
   

   Eudicella aethiopica – chrząszcz
2. Forma pomarańczowa. Różni się od formy zielonej: Okrywy skrzydłowe są koloru jasnobrązowego. Przedplecze jest koloru pomarańczowo-zielonego z żółtym połyskiem.

Występowanie

Etiopia.

Terrarium

Jest to bardzo łatwy w hodowli chrząszcz. Do trzymania 10 sztuk tego rodzaju wystarczy akwarium/terrarium o wymiarach minimum 30/30/25 (dł./szer./wys.). Jako iż dorosłe osobniki tych chrząszczy nie potrzebują przestrzeni do latania wystarczy im około 10 cm ponad podłożem, reszta wysokości terrarium powinna być wypełniona podłożem (czyli około 15 cm).Terrarium powinno zapewnić dobrą cyrkulację powietrza wewnątrz.

Terrarium można podzielić na 2 części:

• Nad podłożem

  W tej części terrarium, chrząszcze najczęściej chodzą, latają(rzadko), jedzą i kopulują. Na powierzchnię podłoża kładziemy parę kawałków kory po to by zapobiegać wysuszeniu podłoża. Poza korą wyposażamy tą część w gałęzie (nie muszą być grube gdyż żuki są małe) po to by zwiększyć powierzchnię do chodzenia. Wymagają oświetlenia przez 12 godzin dziennie. Temperatura w tej części powinna mieścić się w przedziale od 25ºC do 30ºC. Z tym że przy niższych temperaturach chrząszcze spowalniają swój metabolizm i raczej przesiadują ciągle w ziemi niż wychodzą na powierzchnie. Znowu zbyt wysoka temperatura powoduje szybkie przesuszenie podłoża, co powoduje śmierć larw, jaj i również imago.

• Podłoże

  Jest to część służąca w dwojaki sposób. Po pierwsze jest to miejsce, w którym samice składają jaja. Drugą funkcją podłoża jest zapewnienie pożywienia larwom. Typowym podłożem do hodowli chrząszczy jest humus. Humus jest to nic innego jak rozkładające się liście, próchno i inne związki organiczne pod wpływem temperatury, mikroorganizmów, kwasów huminowych i grzybów.

  Podłoże dla imago to najczęściej bardzo drobno zmielony humus, szybko przesycha ale zapewnia odpowiednie pożywienie dla dopiero co wyklutych larw. Larwy w stadium L2-L3 bez problemu poradzą sobie z niezmielonym humusem, dlatego rozdrabnianie humusu przy takiej fazie rozwojowej larwy jest zbędne. Larwy można trzymać razem i nie wykazują kanibalizmu.

Żywienie

Najczęściej spotykanym i chyba najlepszym pożywieniem dla imago jest banan. Również można dawać kawałki słodkiego jabłka, mandarynki, gruszki itp. W internecie można kupić też specjalne pożywki dla imago, lecz bez porównania banan jest tańszym rozwiązaniem. Jedyny minus banana to fakt iż trzeba zbierać rozkładające się szczątki niedojedzonych bananów po to by zredukować liczbę roztoczy i innych niepożądanych gości.
Larwy głównie zjadają humus. Z własnych doświadczeń wiem, iż wolą rozkładające się liście niż próchno. Nie polecam dokarmiania larw przez zakopywanie w ziemi różnych owoców warzyw, ponieważ jest to dobra pożywka dla rozwoju roztoczy, bakterii i grzybów.

Rozmnażanie

Jak wszystkie chrząszcze rodzaju Eudicella rozmnażanie jest bezproblemowe.  Rozróżnienie płci w postaci larwalnej jest utrudnione przez nie za duże rozmiary larwy tego gatunku chrząszcza. Natomiast rozróżnienie płci u imago jest bardzo proste. Samiec w postaci imago jest nieco większy od samicy i jest wyposażony w „rogi” na przedzie głowy. Dodatkową wskazówką jest ukształtowanie spodniej strony odwłoku, samiec posiada w odróżnieniu do samicy prostopadłe wgłębienie.

Pełen cykl rozwojowy tego gatunku to 6-7 miesięcy, z czego około 2 miesiące znajdują się w postaci poczwarki otwartej otoczonej kokolitem.

Aby zwiększyć rozrodczość chrząszczy należy stosować oświetlanie terrarium/akwarium przez 12h dziennie i zwiększyć wilgotność (około 60-70%) części nad podłożem.

Rady hodowcy

Gatunek ten jest często spotykany w hodowlach.

Co jakiś czas należy dokupić po parę sztuk imago z innej hodowli. Zapobiega to karłowatości rogów i ciała. Przy zbyt długiej (około 3-4 cykle) hodowli wsobnej pojawiają się sztuki z mutacjami np. Karłowaty róg, osobniki wielkości 2cm itd.

Gatunek ten jest bardzo efektowny wizualnie, dlatego często się go spotyka jako chrząszcz ekspozycyjny.

Larwy tuż przed wejściem w stadium poczwarki żółkną, po tym można rozpoznać kiedy zmniejszyć dawkę podawania humusu do podłoża.

Poczwarka wymaga zmniejszenia nieco wilgotności podłoża. Zbytnio wysoka wilgotność może doprowadzić do: zniekształceń pokrywy skrzydeł, infekcji bakteryjnej, grzybowej i roztoczy z rodzaju Astigmata (odpowiedzialne za rozkład zwierząt).

Gdyby zbytnio wyschnął kokolit, należy go lekko nadkruszyć. Po to by pomóc wydostać się formie imago z kokolitu. Kokolit po wyschnięciu jest bardzo twardy i imago może mieć problemy z wydostaniem się na zewnątrz.

 

Opracowanie i źródła informacji

Paweł Thoma 'pollobo’

Literatura:
– Własne doświadczenia hodowlane
– http://www.flower-beetles.com