Oceń 1 gwiazdka2 gwiazdki3 gwiazdki4 gwiazdki5 gwiazdek [5]
Loading...
7556
Boa – Opisy, Węże – Opisy

Lichanura trivirgata – boa różany

Lichanura trivirgata – boa różany

Systematyka

Jest sporo rozbieżność dotyczących systematyki tych węży, szczególnie w przypadku  wyróżnianych podgatunków ale i samego rodzaju, do którego węże te przynależą. Na podstawie podobieństw Kluge (1993) umieścił boa różane w rodzaje Charina razem z boa gumowym (Charina bottae) jednak podział ten jest często kwestionowany i uważa się raczej, że powinny one nadal pozostać jedynym przedstawicielem rodzaju Lichanura.

Podgatunki

Tradycyjnie rozróżnia się 3 podgatunki Lichanura trivirigata trivirigata; Lichanura trivirigata gracia i Lichanura trivirigata roseofusca z często wyróżnianym, szczególnie wśród hobbystów i w handlu, czwartym Lichanura trivirigata saslowi (używane zamiennie z myriolepis). Podział ten bywa też kwestionowany np. Spiteri (1991) zaproponował, ze względu na krzyżowanie się 2 podgatnków występujących w Kalifornii (bądź 3 jeżeli uznamy saslowi/ myriolepis) w jeden- Lichanura trivirigata myriolepis, jednak dla potrzeb tego opisu zostańmy przy tradycyjnym podziale z uwzględnieniem czwartego.

Nazewnictwo

Słowo Lichanura jest zbitką 2 słów z greki Lichanos- oznaczającego palec wskazujący i –oura czyli ogon, natomiast trivirigata oznacza trój pasiasta czyli łacińska nazwa doskonale oddaje wygląd tych boa.

Polska nazwa Boa różany jest tożsama z tymi w innych językach, jak np. ang. Rosy boa czy niem. Rosenboa.

Występowanie

Boa różane występują na terenie 2 państw – Meksyku i USA. Zamieszkują półwysep Kalifornia (Lichanura trivirigata trivirigata; Lichanura trivirigata saslowi; Lichanura trivirigata roseofusca) przez południe stanu Kalifornia (Lichanura trivirigata roseofusca; Lichanura trivirigata gracia) i południowo-zachodnią część Arizony (Lichanura trivirigata gracia; Lichanura trivirigata trivirigata) i dalej północno zachodnią cześć stanu Sonora w Meksyku (Lichanura trivirigata trivirigata).

Zajmowany biotop to tereny porośnięte suchymi krzewami, pustynie i tereny bezpośrednio sąsiadujące z pustyniami do wysokości ponad 2000 m. n. p. m. . Preferują kamieniste, zwrócone na południe stoki wzgórz bądź stanowiska w pobliżu wody, jak kaniony czy koryta wyschniętych strumieni gdzie znajdują dużo kryjówek w postaci głazów i kamieni.

Wygląd

Lichanura trivirigata to jedne z mniejszych dusicieli, dorosłe osobniki osiągają zazwyczaj ok. 90 cm długości choć mogą osiągnąć nawet 120 cm długości, tak duże osobniki należą jednak do rzadkości (przyjmuje się, że największe rosną osobniki  Lichanura trivirigata roseofusca z populacji Anza Borrego). Głowa jedynie nieznacznie wyodrębniona od reszty ciała, które jest stosunkowo ciężkiej budowy, pokryte gładkimi łuskami, źrenica oka pionowa. Samice są większe od samców i mają niewidoczne pazurki odbytowe.

Większość Boa różanych ma wzór składający się z 3 ciemniejszych pasów na jasnym tle. Pasy mogą mieć równe bądź w różnym stopniu nieregularne brzegi i kolory od czarnego przez czerwono-brązowy do „pomarańczowawego”. Ciało stanowiące tło dla pasów może przyjąć kolor od białego przez kremowy do szarego. Wpływ na to ma zarówno podgatunek jaki i populacja, z której wąż pochodzi. Niektóre populacje, jak np. Jamul czy Otay Lake, mają na tyle  niewyraźne pasy o kolorze zbliżonym do tła, że wyglądają na jednokolorowe.

Odmiany barwne

Jak u wielu innych węży hodowanych w niewoli tak i u Lichanura trivirigata spp. występują odmiany barwne. Wiele z nich pochodzi od osobników odłowionych z natury inne powstały w wyniku selektywnej hodowli bądź celowego łączenia różnych populacji i odmian barwnych.

– Whitewater albino. Pierwszy taki osobnik (dorosły samiec) został odłowiony przez pewnego turystę w Kanionie Whitewater w Kwietniu 1993 r. a następnie odkupiony przez 2 hodowców za 12 000 USD. 2 lata później, także turysta, odłowił w tych okolicach drugiego osobnika – samicę. W 1996 r. kupił ją hodowca Andy Wright i rozmnożył z heterozygotycznym samcem zakupionym od hodowców pierwszego albinosa z tej linii.

Przeczytaj też  Xenochrophis piscator - zaskroniec indyjski

– Costal (Limburg) albino. Kolejna linia albinosów. Pierwszy osobnik – samiec – odłowiony był w Temecula Valley jesienią 1993 r.. W 1994 r. kupił go hodowca Randy Limburg, który wyhodował albinosy po tym samcu. Dlatego też nazywa się te węże też Limurg albino. W 2002 r. podjęto próbę połączenia z Whitewater albino ale w miocie nie było, żadnych albinosów więc linie te nie są kompatybilne.

– Albino Arizona Chocolate. Linia albinosów różniąca się od pozostałych tym, że pierwsze osobniki nie zostały odłowione a urodziły się w niewoli. Sztuki rodzicielskie miały swoich przodków w górach Harquahala. Hodowca John Domke w 1995 r. kupił parkę standardowych osobników by w 1997r. wśród uzyskanych młodych odkryć parę albinosów jednak niestety poród był zbyt wczesny i wszystkie młode padły krótko po urodzeniu. Rok później już udało się uzyskać żywe młode.

-Albino borrego. Chyb najmłodsza linia albinosów. Dwóch hodowców w czasie 2 nocy „polowania” znalazło 2 albinotyczne, młode osobniki. W 2004r. jeden z tych hodowców odłowił kolejną albinotyczną samicę w tych samych okolicach. Węże te dały początek linii.

-Morongo Valley axanthic. Wyhodowane w niewoli z standardowo ubarwionych osobników pochodzących z doliny Morongo. Pierwsze młode przyszły na świat w 1994 r..

– Borrego anerythristic. Upośledzenie produkcji czerwonego barwnika. Pierwszy osobnik został odłowiony w dolnym Borrego w 1991 r.

– Costal anerythristic. Linia „stworzona” przez wspomnianego już wcześniej hodowcę R. Limburg’a. 1993 r. czyli tym samym kiedy kupił swoje pierwsze albinosy sąsiad Limburga złapał w pobliżu swojego domu w Nuevo w Kalifornii i zostawił go w worku na ganku Limburga. Był to starszy samiec. W 1995 r. rozmnożył go ze zwykłą samicą a w 1998 r. udowodnił „genetyczność” odmiany łącząc ojca z jedną z heterozygotyczną samicą z pierwszego miotu.

– Pioneertown anerythristic. Kolejna odmiana urodzona po raz pierwszy w niewoli. 1993 r. Mitch Allen kupił parkę młodych bo po rodzicach odłowionych w Pioneertown a 1999 r. rozmnożył je i uzyskał osobniki anerystyczne.

– Carlsson snow. Węże równocześnie anerystyczne i albinotyczne.  Whitewater albino i Borrego anery.

-Snowwithe snow. Morongo anery x whitewater albino.

– Limburg/ Costal snow. Costal anery x Costal albino.

– San felipe ghost (hypo). Scott Sesland selektywnie rozmnażając najjaśniejsze osobniki z grupy węży z okolic San Felipe nabytych w 1991 r.. Po latach selekcji uzyskał wyglądające hypomelanistycznie osobniki.

– True ghost. San Felipe ghost x Axanthic morongo.

– Hypo Borrego. Kolejna odmiana, która powstała w wyniku selektywnego rozmnażania. 1988 Scott Selstad odłowił jasną, mocno nakrapianą samicę. Od tej samicy zaczął projekt selektywnego rozmnażania najjaśniejszych i najbardziej nakrapianych osobników. W 1993 r. po raz pierwszy sprzedał młode określone jako Hypo borrego.

– Triv albino. Uzyskane z połączania Whitewater albino z podgatunkiem Lichanura trivirigata trivirigata, który ma ciemne (czarne/ brązowe) pasy. W wyniku dodania albinosa ciemne pasy stały się lawendowe.

– Mono stripe albino. Scott Smith w 2003 r. rozmnożył Costal albino ze standardowo ubarwionym osobnikiem, część młodych miała rozmyte boczne pasy. W wyniku łączenia heterozygot i dalszego selektywnego rozmnażania uzyskał osobniki albinotyczne z całkowicie rozmytymi pasami po bokach ciała, został jeden- wzdłuż kręgosłupa.

-Picasso. Odmiana stworzona w wyniku 11 lat selektywnej hodowli prowadzonej przez Michael’a Goldbarg’a. Postała w wyniku krzyżowania wybranych czystych populacji z dodatkiem genu Albino.

-Pearl. Forma odmiany axanthic Morrongo. Perłowo białe osobniki, bez szarej pigmentacji charakterystycznej dla mutacji axanthic pokazywały się 3 – krotnie w miotach samicy dh snowwhite. W 2015 roku Michael Goldbarg and Nick Smith odkryli w końcu samca Axanthic het snowwhite, który był „odpowiedzialny” za pojawienie się tych młodych.

-Ivory. Kolejna odmiana stworzona przez Michael’a Goldbarg’a, charakteryzuje się białym umaszczeniem z czerwonymi oczami. Jedynym wzorem są 2 przerywane bananowo żółte pasy biegnące wzdłuż ciała.

-Melanistic Bay of LA. Recesywna cecha powodująca, że pasy, które zazwyczaj u tej odmiany mają kolor pomarańczowo-brązowy stają się czarne wyniku zwiększonego wydzielania melaniny.

Długość życia

Średnia długość życia boa różanych w naturze nie jest znana natomiast w niewoli żyją one przeciętnie 18- 22 lat jednak są osobniki, które żyły 30 lat i więcej.

Terrarium

Ze względu na wielkość boa różanych terraria nie muszą być duże. Dla dorosłego osobnika przeciętnej długości wystarczający będzie zbiornik o wymiarach dna 60 cm na 40 cm, wysokość jest mniej istotna gdyż są to węże naziemne. Jednak na pewno wykorzystają także przestrzeń jeżeli dostaną większy zbiornik. Trzeba koniecznie zadbać o zabezpieczenie terrarium przed ucieczką węża, szczególnie młode osobniki potrafią przeciskać się przez naprawdę małe przestrzenie. Kolejnym ważnym elementem jest dobra wentylacja, są to boa sucholubne więc pozwoli ona uniknąć nadmiernego wzrostu wilgotności.

Przeczytaj też  Python molurus - pyton tygrysi

Proste urządzenie zbiornika sprawdza się doskonale w przypadku Lichanur. Wystarczającymi elementami wyposażenia terrarium są 2 kryjówki, jedna w strefie ciepłej i jedna w strefie chłodnej, oraz niewielka miska z wodą. Kryjówki powinny być dobrane tak aby były ciemne i na tyle ciasne, że wąż przebywając w środku będzie dotykał ich ścianek. Jeżeli zdecydujemy się  na urządzenie zbiornika tak aby stanowił także ozdobę należy pamiętać o dobrym umocowaniu cięższych elementów wystroju typu kamienie czy korzenie, musimy uważać aby nie podkopały się pod taką ozdobę powodując jej osunięcia na węża.

Na podłoże należy stosować materiały, które suche nie będą pyliły. Najlepszym rozwiązaniem będą odpylone trociny typu Lignocel czy TierWhol. Niektórzy hodowcy używają gazet lub ręczników papierowych jednak jako, że węże te lubią kopać warto im to umożliwić. Jestem przeciwnikiem używania jako podłoża dla większości węzy piasku więc nie zalecałbym stosowania go u Lichanur pomimo środowiska jakie zamieszkują.

Temperatura

Powinniśmy zapewnić gradient temperatur 22-30°C. Niewielkie, chwilowe skoki temperatur nie powinny mieć większego wpływu na węże jednak stale utrzymująca się zarówno zbyt niska jak i zbyt wysoka temperatura mogą mieć negatywny wpływ na zwierzęta dlatego też urządzenie grzewcze powinno być podpięte pod termostat. Najpopularniejszym sposobem ogrzewania terrarium są maty lub kable montowane pod terrarium lub wewnątrz (w zależności od materiału, z którego jest zbiornik) z zabezpieczeniem przed bezpośrednim kontaktem boa z elementem grzewczym.

Oświetlenie

Dodatkowe oświetlenie jest zbędne.

Wilgotność

Niska, idealne byłoby 30%. Boa różane w naszym klimacie doskonale linieją w wilgotności pokojowej, bez dodatkowego spryskiwania jednak niektórzy hodowcy w USA zapewniają wilgotne kryjówki.

Zdania podzielone są co do dostępności do wody. Wielu hodowców za oceanem bardzo ogranicza Lichanurom dostęp do wody (nawet do 1 dnia w miesiącu) natomiast inni zapewniają im stale małą miseczkę z wodą. Osobiście mam bardzo małe miski z wodą w pojemnikach swoich węży umiejscowione po chłodniejszej stronie, kiedy woda odparuje jest uzupełniana dopiero po 2-3 dniach.

Żywienie

W naturze Boa różane żywią się pisklętami, nietoperzami, jaszczurkami, płazami a nawet innymi wężami jednak zdecydowaną większość ich diety stanowią gryzonie. W niewoli doskonale sprawdzi się karmienie myszami (podajemy martwą karmę!!) wielkością dobranymi do węża.

Lichanury „lubią” jeść i robią to chętnie rzadko kiedy odmawiając pokarmu. Wyjątek, którym nie należy się przejmować, stanowią dorosłe samce w okresie od zimy do późnej wiosny/ wczesnego lata oraz samice w zaawansowanej ciąży. Głodne boa różane zaatakują wszystko co będzie pachniało jedzeniem lub znajdzie się w pobliżu ich pyska, miałem kilku tygodniowe młode, które dusiły i usiłowały zjeść mój palec lub nawet ścianki swojego pojemnika kiedy wyczuły, że po drugiej stronie przygotowywany jest pokarm. Ważne jest aby kupić odpowiednio rozkarmione młode. Niektóre nowo urodzone Lichanury potrafią grymasić, z ponad 20 węży tego gatunku, które u mnie były lub są 1 młode wymagało „pomocy” przy karmieniu przez kilka miesięcy po tym czasie zaczęło pobierać pokarm samodzielnie. Hodowcy mają różne sposoby na rozkarmianie młodych, od oferowania mysich noworodków zaraz po urodzeniu pododawania noworodków mastomys po odczekaniu nawet 4  tygodni od urodzenia. U mnie doskonale sprawdzało się podanie rozmrożonych, podrośniętych mysich osesków po pierwszej wylince.

Rozmnażanie

Płeć u Lichanura trivirigata spp. można rozróżnić przez sondowanie jednak w przypadku tego gatunku dobrze sprawdza się także seksowanie po pazurkach odbytowych. U samic są niewidoczne u samców widać je dosyć wyraźnie. Samice osiągają dojrzałość płciową ok. 3 roku życia, samce są zdolne do rozmnażania już po 2 latach.

Pomimo, że możliwe jest rozmnożenie Boa różanych bez zimowania jednak warto je przeprowadzić dla zwiększenia prawdopodobieństwa pozytywnych efektów. Zimowanie przeprowadzamy w temperaturze ok. 13°C przez okres 3 miesięcy (między grudniem a marcem). Należy pamiętać, że procesy trawienne w takiej temperaturze ustają więc jeżeli planujemy zimować węże od grudnia ostatni posiłek powinny zjeść najpóźniej w połowie listopada. W marcu podnosimy temperatury znów do normalnego poziomu. Marzec i kwiecień to czas na odkarmienie węży po zimowaniu, w kwietniu też zaczynamy łączyć samce z samicami. Możemy zaprzestać łączeń kiedy zaobserwujemy owulację u samicy. Po ok. 120 do 140 dniach od owulacji zazwyczaj rodzą się młode w ilości 3 do 8 sztuk.

Uwagi

Lichanura trivirigata spp. to dobre węże na początek przygody z gadami, małe, kolorowe i nie wymagające jednak mimo to nadal są mało popularne wśród hobbystów w Europie. Mam nadzieję, że zyskają one kiedyś większą popularność. Ciekawostką jest to, że są to jedne z wolniejszych węży osiągając prędkość ok. 1.5 km/h czego nie widać zupełnie kiedy w zasięgu ich pyska znajdzie się jedzenie.

Opracowanie

Opracował Wojciech Bryja (WojtekB) na podstawie poniższych źródeł i własnych doświadczeń.

  1. http://animaldiversity.org/accounts/Charina_trivirgata/
  2. http://www.rosyboas.com
  3. http://www.californiaherps.com
  4. http://www.rosyboamorphs.wixsite.com/
  5. http://www.reptilesmagazine.com/Care-Sheets/Rosy-Boa-Care-Sheet/
  6. http://vmsherp.com/
  7. http://www.reptilesmagazine.com/Breeding-Snakes/Breeding-Rosy-Boas/
  8. https://snake-facts.weebly.com/rosy-boa.html

Dodaj swoje przemyślenie na temat artykułu