Oceń 1 gwiazdka2 gwiazdki3 gwiazdki4 gwiazdki5 gwiazdek [1]
Loading...
3475
Weterynaria, Żółwie – Weterynaria

Infekcje wirusowe u żółwi

Infekcje wirusowe u żółwi

Choroba Charakterystyka Objawy Leczenie Zapobieganie

Wirusowe zapalenie nosa

W badaniach RTG przy podejrzeniu zapalenia płuc u żółwi lądowych stwierdzono, że u 15% badanej populacji z objawami silnego kataru nie notuje się zmian zapalnych w płucach. Wskazuje to na istnienie odrębnej jednostki chorobowej z podobnymi objawami klinicznymi jak przy pneumonii – zapalenia błony śluzowej nosa. Czynnikiem etiologicznym tej jednostki chorobowej jest Sendai-wirus z grupy Paramyxoviridae (Parainfluenza typ1). Wirus jest dość powszechny u żółwi. Badania serologiczne 128 żółwi lądowych wykazały obecność swoistych przeciwciał u 56 osobników (43,75% populacji). Zakażenia najczęściej obserwuje się u żółwi lądowych z gatunków Testudo graca, Testudo hermanni, Testudo horsfieldii oraz Geochelone elegant. Sendaiwirusy stwierdzono również u chomików, szczurów, świnek morskich, świń i człowieka. Głównym objawem choroby jest długotrwały (miesiąc i dłużej) surowiczy obfity wypływ z nozdrzy. Zwierzęta tracą apetyt stąd wyraźnie tracą na wadze. W nielicznych przypadkach chorobowych może dojść do zaatakowania centralnego układu nerwowego i objawów nerwowych takich jak porażenia, drgawki. Choroba najczęściej ma przebieg łagodny jednak w przypadkach długotrwałych noże prowadzić do śmierci zwierzęcia na skutek całkowitego wyniszczenia organizmu. Nieznane, poprawę samopoczucia przyniesie optymalizacja warunków utrzymania – utrzymywanie w suchym terrarium w temperaturze 25-30°C. Nieznane

Wirusowe zapalenie wątroby

Martwica wątroby u żółwi może być wywołana zakażeniem Herpeswirusami (u żółwi wodnych Clemmys marmorata, Trachemys picta) lub Iridowirusami (u żółwi lądowych Testudo hermanni). Są mało specyficzne. Zwierzęta tracą apetyt (aż do stadium anoreksji). W przypadku zakażenia herpeswirusami wszystkie zakażone zwierzęta umierają po tygodniu. Iridowirusy powodują śmierć zwierząt po kilku dniach trwania choroby – tj. dwóch – trzech dniach niejedzenia. Nieznane Nieznane

Herpeswirusowe zapalenie skóry

Choroba charakterystyczna dla Żółwi Zielonych (Chylonia mydas mydas). Guziczkowate, guzowate wyniosłości na skórze kończyn, głowy, plastronie wykazujące tendencję do szybkiego wzrostu i nekrozy. Mogą również przybierać kształt sporych, kalafiorowatych brodawek. Śmiertelność od 5% do 20% populacji. W ostatnich latach (zachodnie wybrzeże USA) notowano epidemię tej choroby wśród żółwi morskich żyjących na wolności. Nieznane, zauważono wpływ temperatury na przebieg choroby. Podniesienie temperatury wody do 30°C zaostrza objawy, a utrzymywanie na poziomie 25°C łagodzi jej objawy. Nieznane

Wirusowe zapalenie błony śluzowej pyska

Herpeswirus wywołujący dyfteroidalno-nekrotyczne zmiany w obrębie błony śluzowej jamy gębowej stwierdzono u wielu gatunków żółwi w tym u Gopherus agassizi, Testudo hermanni, Testudo horsfieldii, Testudo marginata, Chelonidis chilensis tak żyjących na wolności jak w prywatnych terrariach. Głównym i patognomicznym objawem choroby jest pojawienie się w obrębie błony śluzowej dzioba dużych ilości biało-żółtych, serowatych złogów, których usunięcie wywołuje krwotok. W zawansowanym stadium choroby dochodzi do ujawnienia silnych objawów duszności na skutek pojawienia się zmian w obrębie krtani i tchawicy. Zwierzęta oddychają otwartym dziobem i wyciągają szyję do przodu. Może pojawić się również cuchnąca biegunka. Chore zwierzęta giną z reguły tydzień po pojawieniu się symptomów choroby. W badaniu cytologicznym komórek epitelialnych błony śluzowej jamy dziobowej wykrywa się w śródjądrowe ciałka wtrętowe. Pewną wartość diagnostyczną przypisuje się biochemicznemu badaniu krwi. Chorobę należy różnicować z grzybicą dzioba, zapaleniem opon mózgowych, zapaleniem płuc. Brak leczenia specyficznego. Należy zoptymalizować warunki utrzymania (temperatura, żywienie). Błonę śluzową dzioba po delikatnym usunięciu złogów, można pędzlować jodyną lub wodnym roztworem pioktaniny. Można również zastosować (w zależności od wystąpienia wtórnych zakażeń bakteryjnych, grzybiczych lub mieszanych) antybiotyki – miejscowo i/lub ogólnie, leki przeciwgrzybicze (miejscowo), środki immunostymulujące. Istotne jest też zwalczanie Ew. zarażeń pasożytniczych. Polega na dbałości w utrzymywaniu optymalnych warunków utrzymania zwierząt. Stwierdzono, że choroba pojawia się częściej u zwierząt zaniedbanych, źle odżywianych (hipowitaminozy) latem i jesienią. Każde nowo nabyte zwierzę musi odbyć sześciotygodniową kwarantannę.

Wirusowe zapalenie skóry

Paramyksowirus (PMV) choroba wysoce zakaźna i przebiegająca z dużą śmiertelnością. Najczęściej chorują nowo importowane żółwie (odłowione ze środowiska naturalnego). Apatia, anoreksja, odwodnienie, rozległe zmiany martwicze (m. rozpływna) skóry. W cięższych przypadkach możliwe jest pojawienie się martwicy pancerza, zapalenia błony śluzowej jamy dziobowej, ropnego zapalenia spojówek.. Nieznane Nieznane

Paramyksowiroza (postać nerwowa)

Paramyksowirus (PMV) Typowe dla zaburzeń CUN.tj. utrudniona koordynacja ruchowa, skręt i przykurcz szyi (torticollis), porażenia. Zwierzęta są osłabione, nie są w stanie podnieść pancerza ponad podłoże. Wykręcają głowę do góry (na karapaks) i w bok. Często chorobie towarzyszy zapalenie płuc (duszność) i zapalenie jelit (biegunka). Dodatkowo pojawiają się dodatkowe komplikacje w postaci wtórnych zakażeń bakteryjnych. Nieznane Nieznane

Iridowiroza

Iridowirus (DNA-wirus) wywołuje masowe zachorowania i upadki nowo pozyskiwanych pozyskiwanych z natury żółwi lądowych (casus – 10% przypadków śmiertelnych ciągu miesiąca w transporcie 2000 żółwi greckich (przemyt do Szwajcarii w 1987 r.). – Postać nadostra – zapalenie nosa (silny „katar”), ropne zapalenie spojówek (obrzęk), zapalenie płuc, wrzodziejące zapalenie błony śluzowej dzioba (cuchnący zapach z pyska), rozległe obrzęki skóry.
– Postać ostra –
dalekie wyciąganie szyi (duszność), obrzęki skóry w okolicy głowy i szyi. Śmierć następuje z reguły po 1-2 dniach od pojawienia się objawów choroby. Wszystkie zwierzęta wykazują spadek aktywności ruchowej (leżą na plastronie) i anoreksję. Rozwój choroby związany jest ze spadkiem odporności powodowanym stresem (np. długotrwały transport, złe warunki chowu, silne zarobaczenie).
Nieznane Nieznane, niezbędna kwarantanna nowo zakupionych zwierząt
Przeczytaj też  Endopasożytnicze choroby gadów

 

Jarosław Zajączkowski

Dodaj swoje przemyślenie na temat artykułu