Infekcje bakteryjne u węży

Bakterie, na przykładzie bakterii Coli (escherichia coli) – Infekcje bakteryjne u węży

Infekcje bakteryjne u węży

Choroba	Charakterystyka	Objawy	Leczenie	Zapobieganie
Lokalne infekcje bakteryjne	Są często związane z innymi chorobami jako zakażenia wtórne komplikując postawienie prawidłowej diagnozy. Lokalne zmiany skórne w postaci mniej lub bardziej licznych ropni pojawić się mogą przy zakażeniach wirusowych (Herpes, Paramyxo itp.) jako następstwo immunosupresyjnego działania wirusów oraz wyniszczenia chorobą organizmu zwierzęcia. Mogą pojawić się również jako następstwo zakażenia przyrannego.Z ropni skóry najczęściej izoluje się bakterie aerofilne z rodziny Enterobacteriaceae : Aeromonas.sp, Citrobacter freundii, Enterobacter sp., Escherichia coli, Proteus sp., Pseudomonas sp. Z beztlenowców (po zastosowaniu specjalnych metod hodowlanych) stosunkowo często izoluje się Clostridium caudaveris, Bacterioides ovatus, Bacterioides uniformis, Fusobacterium nucleatum. Powstawaniu ropni podskórnych sprzyja brak higieny w terrarium oraz obecność pasożytów zewnętrznych (egzoparazytozy).	W miejscu tworzenia się ropnia skóra twardnieje i blednie. Tworzy się wyraźna wyniosłość, która po pewnym czasie zostaje wyraźnie oddzielona od zdrowych tkanek. Starsze ropnie wypełniają z najczęściej biało-szare lub zielonkawe serowate masy martwej i zdegenerowanej tkanki. Podobne zmiany można stwierdzić przy wystąpieniu tasiemczycy lub zarażeniu przywarami – wędrujące podskórne larwy (plerocerkoid). Poza tym podobny obraz choroby może powstać w przypadku ziarniniaków i skórnych guzów nowotworowych.	Poleca się chirurgiczne opracowanie ropni w narkozie ogólnej oraz lokalnej (chlorek etylu). Ropnie otwiera się i usuwa chorą tkankę wraz z wąskim pasmem tkanek sąsiednich (jeśli sytuacja na to pozwala). Po zabiegu niezbędne jest podawanie antybiotyków (po antybiotykogramie). W przypadku nawrotów choroby skuteczne jest podawanie autoszczepionki. W wielu przypadkach przebieg leczenia jest pozytywny rokowanie pomyślne.	Utrzymanie higieny w terrarium, szybka reakcja na skaleczenia i inne zmiany skórne (pomoc lekarska).
Posocznica (septicaemia)	Najczęściej stwierdza się ogólne zakażenia z udziałem Pseudomonas sp., Aeromonas sp. Mogą chorować wszystkie zwierzęta w terrarium. W przypadku zakażenia Chlamydiami u Bitis arietans pierwszymi zaatakowanymi narządami są wątroba i mięsień sercowy.	Całkowite zaprzestanie pobierania pokarmu, apatia, zaburzenia koordynacji ruchów, nienormalne ułożenie ciała, krwotoki z jamy ustnej, nadżerki i wybroczyny błony śluzowej pyska, charakterystyczne wybroczyny i wylewy krwawe na krawędziach łusek (szczególnie długich łusek brzusznych). brzusznych początkowym stadium choroby wybroczyny mają żywo czerwony kolor a następnie zmieniają barwę na brązowy. Postawienie prawidłowej diagnozy jest możliwe przez ocenę objawów klinicznych jednak niezbędne jest jej potwierdzenie w badaniach bakteriologicznych.	Skuteczne przy początkowych stadiach rozwoju choroby. Koniecznym jest podawanie antybiotyków po uprzednim określeniu antybiotykooporności bakterii odpowiedzialnych odpowiedzialnych za powstanie choroby. Istotnym jest relacja między częstotliwością podawania antybiotyków antybiotyków temperaturą. Jeśli w terrarium utrzymywana jest temperatura powyżej 25°C należy podawać lek codziennie a jeśli temperatura spada poniżej 25°C – co drugi dzień. Poza antybiotykami antybiotykami terapii stosuje się witaminy A, E, B-complex i aminokwasy (i.m, i.p). Nie jedzące węże należy karmić na siłę z zachowaniem koniecznych środków ostrożności – sondą bezpośrednio do żołądka płynny pokarm (jajko zmieszane z płynem wieloelektrolitowym) Zwierzęta należy utrzymywać w „sterylnym” terrarium, w temp. około 30°C na koniecznie suchym podłożu – gazety, papierowe ręczniki. Prognoza ostrożna.	Odpowiednia higiena i optymalizacja warunków chowu i hodowli. Systematyczna wymiana wody w basenach, dezynfekcja. Chore zwierzęta należy jak najszybciej izolować i poddać leczeniu. Pozostałym (zdrowym) należy podnieść temperaturę w terrarium, podawać więcej jedzenia oraz preparatów witaminowych. Podać preparaty przecie pasożytom żołądkowo-jelitowym.
Mykobakterioza (gruźlica)	Gruźlicę węży wywołuje przede wszystkim Mycobacterium thamnopheos, Mycobacterium marinum i Mycobacterium chelonei. Choroba ma przebieg przewlekłego ogólnego zakażenia organizmu.	Są mało wyraźne i niespecyficzne. U niektórych węży może pojawiać się niechęć do jedzenia a u innych wzrost apetytu. W diagnostyce stosuje się badanie endoskopowe (wątroba, jelita itp.)	Nieznane – uwaga niektóre typy Mycobacterium sp. Są niebezpieczne dla dla zdrowia człowieka (zoonoza).	Nieznane
Salmoneloza	W badaniach bakteriologicznych wymazów kałowych pobranych od węży stwierdzono wystąpienie bezobjawowego nosicielstwa różnych serowarów Salmonella sp. u 50 % badanych zwierząt. Węże mogą być też nosicielami typów Salmonelli niebezpiecznych dla zdrowia człowieka. Zwierzęta zarażają się poprzez zanieczyszczoną karmę (np. produkowane na bazie mączek mięsno-kostnych brykiety – karma dla gryzoni) pozostając bezobjawowymi nosicielami. Objawy kliniczne pojawiają się jedynie przy doświadczalnym zakażeniu – podanie zawiesiny bakterii do jam ciała.	Pojawiają się jedynie przy zaburzeniach odporności zwierząt w następstwie np. długotrwałego transportu, nieodpowiednich warunków utrzymania w terrarium itp. Może pojawić się biegunka, objawy duszności. Mogą się także rozwinąć objawy zakażenia ogólnego – posocznicy.	Należy bezwzględnie rozpoznać czynnik zakaźny w badaniach bakteriologicznych (wymazy kałowe, krew) oraz określić antybiotykooporność bakterii. Dobre efekty terapeutyczne daje zastosowanie Biseptolu, ampicyliny i chloramfenikolu. Należy również prowadzić leczenie wspomagające: elektrolity, aminokwasy, witaminy. Nie ma możliwości całkowitej eliminacji bakterii z organizmu węża. Zwierzęta pozostają bezobjawowymi nosicielami Salmonella sp.	Utrzymanie higieny w terrarium, „żywa karma” musi być zdrowa, w dobrej kondycji.