Androctonus spp.

Androctonus spp.

Po licznych zmianach, skład rodzaju Androctonus spp. (Ehrenberg, 1828) ustalony został przez W. Lourenco w 2005 roku i obecnie wygląda tak:

1. Androctonus amoreuxi (Audouin, 1826)
2. Androctonus australis (Linnaeus, 1758)
3. Androctonus baluchicus (Pocock, 1900)
4. Androctonus bicolor (Ehrenberg, 1828)
5. Androctonus crassicauda (Olivier, 1807)
6. Androctonus dekeyseri (Lourenco, 2005)
7. Androctonus finitimus (Pocock, 1897)
8. Androctonus gonneti (Vachon, 1948)
9. Androctonus hoggarensis (Pallary, 1929)
10. Androctonus liouvillei (Pallary, 1924)
11. Androctonus maelfaiti (Lourenco, 2005)
12. Androctonus mauritanicus (Pocock, 1902)
13. Androctonus sergenti (Vachon, 1948)

Skorpiony te zamieszkują suche pustynne lub suche stepowe obszary. Można znaleźć je na kamienistych równinach, w suchych górzystych regionach i pośród dryfujących piaszczystych wydm. Raczej unikają wilgotnych pobrzeżnych regionów (co prawda można spotkać np. Androctonus australis na wyspie Malcie, ale tylko w centrum wyspy lub Androctonus crassicauda na wybrzeżu Zatoki Perskiej gdzie wilgotność dość często dochodzi do 85%). Skorpiony te nie kopią głębokich nor, najczęściej wykorzystują naturalne szczeliny lub kopią płytkie jamy pod kamieniami. Niestety bardzo często skorpiony z tego rodzaju można spotkać w pobliżu ludzkich siedlisk (w szczelinach ścian pomiędzy cegłami czy kamieniami oraz w ruinach domów czy zabudowaniach gospodarczych).

Rodzaj Androctonus

Z racji rosnącej popularności tego rodzaju skorpionów dobrze jest zapoznać się z różnicami w ich budowie i ubarwieniu, a także miejscem pochodzenia.

1. Androctonus amoreuxi

   (Audouin, 1826)

   Po rewizji wiosną 2005 podgatunek Androctonus androctonus baluchicus przestał być podgatunkiem Androctonus amoreuxi i stal się nowym gatunkiem. Dzięki temu występowanie Androctonus amoreuxi zawęziło się do: Afryka (Maroko, Tunezja, Algieria, Egipt, Mali, Senegal, Sudan) i Bliski Wschód (Izrael). Dymorfizm płciowy charakteryzuje różnica w iliści zębów na grzebieniach (pectyny) u samca: 28-35 a u samicy: 21-29. Duży gatunek dorastający do 11 cm długości. Ubarwienie jest głównie żółtawe z głowotułowiem (prosoma) i tergnitami lekko ciemniejszym. Odwłok a zwłaszcza jego druga część (metasoma) zółtawa wpadająca lekko w odcień lekko czerwono brązowy. Nogi i szczypce i sternity żółte. Carapax posiada średnią granulację. Metasoma posiada delikatną granulację po spodniej stronie głównie u nasady segmentów I-IV. Stały i ruchomy palec szczypiec posiadają 12-13 rzędów granul.

2. Androctonus australis

   (Linnaeus, 1758)

   Gatunek polimorficzny zadziwiający różnymi wariacjami barwnymi. Występowanie: Północna Afryka (Algieria, Maroko?, Tunezja, Egipt, Libia). Dymorfizm płciowy charakteryzuje różnica w ilości zębów na grzebieniach (pectyny) u samca: 30-38 a u samicy: 22-29. Duży gatunek, dorosły osobnik osiąga około 10-11 cm. Ubarwienie głównie jasnożółte czasem z ciemniejszymi częściami ciała. Sternity jasnożółte. Segmenty metasomy I-IV jasno żółty z lekko brązową częścią wewnętrzną, ostatni piąty segment ciemny wpadający nawet w brązowy. Telson lekko czerwonawy z podstawą i końcem brązowym. Szczypce żółte lub brązowawe z palcem ciemnym. Nogi zółte lub jasnożółte. Carapax z wyraźnie rozwiniętą granulacją. Delikatna granulacja na tergnitach. Segmenty metasomy I-IV posiadają dobrze rozwiniętą granulację szczególnie po stronie zewnętrznej. Chela zaokrąglone z palcami średnio długimi. Ruchomy i stały palec szczypiec posiadają 12-14 rzędów granul.

3. Androctonus baluchicus

   (Pocock, 1900)

   Wcześniej podgatunek Androctonus amoreuxi po rewizji wiosną 2005 ustanowiony został samodzielnym gatunkiem.Występowanie: Afganistan, Pakistan. Dymorfizm płciowy charakteryzuje różnica w ilości zębów na grzebieniach (pectyny) u samca: 27-30 a u samicy: 22-26. Średniego rozmiaru gatunek dorasta do 6-7 cm. Ubarwienie generalnie czerwonawo żółte, z sternitami jasno żółtymi. Segmenty metasomy I-III złóte, IV żółty z ciemniejszymi częściami, V segment wyraźnie ciemniejszy wpadający w czerni na samym końcu. Szczypce i nogi żółte z odcieniem ciemnego pomarańcza. Powierzchnia karapaksu posiada delikatnie rozwiniętą granulację przechodzącą w średnią na tergnitach. Segmenty metasomy rozszerzające się delikatnie w stronę końca, z silnie rozwiniętą granulacją na segmentach I-IV.Chela delikatnie zaokrąglone z palcami średnio długimi. Ruchomy i stały palec szczypiec posiadają 13-15 rzędów granul.

4. Androctonus bicolor

   (Ehrenberg, 1828)

   Po rewizji wiosną 2005 podgatunek Androctonus bicolor liouvillei został samodzielnym gatunkiem Androctonus liouvillei . Oba gatunki występują w podobnym regionie: Północna Afryka (Maroko, Tunezja, Algieria). Dymorfizm płciowy charakteryzuje różnica w ilości zębów na grzebieniach (pectyny) u samca: 26-32 a u samicy: 20-27. Gatunek dorastający do średnich rozmiarów 7-8 cm. Ubarwienie generalnie ciemne, czerwono-brązowe wpadające w czarne. Sternity czerwono brązowe. Segmenty metasomy czarno-brązowe. Nogi i szczypce czarno-brązowe. Powierzchnia karapaksu posiada średnio rozwiniętą granulację. Segmenty metasomy wyraźnie rozszerzające się ku tyłowi. Segmenty I-IV posiadają zewnętrzne krawędzie średnio granulowane, natomiast po wewnętrznej stronie występuje silnie rozwinięta granulacja. Chela wąskie z długimi palcami. Ruchomy i stały palec posiadają 13-15 rzędów granul.

5. Androctonus crassicauda

   (Olivier, 1807)

   W następstwie rewizji rodzaju wiosną 2005 gatunek Androctonus crassicauda został zubożony o podgatunek Androctonus c. gonneti, który stał się samodzielnym gatunkiem. Występuje: Maroko i Środkowy Wschód (Irak, Turcja, Izrael, Kuwejt, Arabia Saudyjska). Dymorfizm płciowy charakteryzuje różnica w ilości zębów na grzebieniach (pectyny) u samca: 27-32 a u samicy: 23-27. Dość duży gatunek, dorastający do 9 cm. Ubarwienie głównie czerwono-brązowe lub brązowe, choć w różnym oświetleniu bywa odbierane jako czarne. Sternity żółtawo brązowe. Metasoma czerwonawo brązowa na obrzeżach segmentów wpadająca w czerń. Szczypce czerwonawo-brązowe, nogi w odcieniu ciemno pomarańczowym. Karapaks posiada dobrze rozwiniętą granulację. Tergnity delikatnie granulowane. Segmenty metasomy delikatnie rozszerzające się ku tyłowi. Wewnętrzne krawędzie segmentów I-IV posiadają silnie rozwiniętą granulację. Chela wąskie z długimi szczypcami. Ruchomy i stały palec posiadają około 13-15 rzędów granul.

6. Androctonus dekeyseri

   (Lourenco, 2005)

   Podczas szczegółowych badań przeprowadzonych przez Wilsona Louranco w rodzaju Androctonus wyszczególnione zostały dwa nowe gatunki. Jednym z nich jest Androctonus dekeyseri. Występowanie Mauretania, Senegal. Dymorfizm płciowy charakteryzuje różnica w ilości zębów na grzebieniach (pectyny) u samca: 32-35 a u samicy: 20-26. Duży gatunek mogący osiągnąć długość 9 cm. Ubarwienie generalnie żółtawe, choć czasami ciemniejsze na tergnitach u samic. Sternity żółte lub żółto pomarańczowe. Nogi i szczypce żółtawe.. Segmenty metasomy I-IV zółte przechodzące do zółto-brązowego na zakończeniach segmentów wpadające w kolor czarny. Karapaks i tergnity posiadają dobrze rozwiniętą granulację. Segmenty metasomy silnie rozszerzające się ku tyłowi. Krawędzie wewnętrzne posiadają silnie rozwiniętą granulację. Chela duże z palcami średnio długimi. Ruchomy i stały palec posiadają 12-13 rzędów granul.

7. Androctonus finitimus

   (Pocock, 1897)

   Występuje w Pakistanie. Dymorfizm płciowy charakteryzuje różnica w ilości zębów na grzebieniach (pectyny) u samca: 29-30 a u samicy: 23-24. Gatunek średniej wielkości dorastający do 7 cm. Ubarwienie generalnie żółtawe, sternity jasno żółte. Segmenty metasomy żółtawe, z czasem ciemniejszymi segmentami I-IV. Krawędzie segmentów zółtawe u podstawy I lekko czerwonawe na zakończeniach. Szczypce i nogi jasno żółte. Carapax posiada dobrze rozwiniętą granulację. Granulacja na tergnitach delikatnie rozwinięta. Segmenty metasomy baedzo delikatnie rozszerzające się ku tyłowi, I-IV bardzo wyraźnie granulowane. Chela niedużej grubości, palce średnio długie. Ruchomy I stały palec posiadają 13-15 rzędów czerwonawych granul.

8. Androctonus gonneti

   (Vachon, 1948)

   W następstwie rewizji rodzaju wiosną 2005 podgatunek Androctonus c. gonneti został samodzielnym gatunkiem Androctonus gonneti. Występowanie Maroko (dolina Drâa), Mauretania. Dymorfizm płciowy charakteryzuje różnica w ilości zębów na grzebieniach (pectyny) u samca: 28-33 a u samicy: 23-25. Dość duży gatunek, mogący osiągnąć 9 cm długości. Ubarwienie generalnie jasno brązowe do czerwonawo brązowego. Sternity żółtawo czerwone. Metasoma jednolicie czerwonawa. Szczypce zółto pomarańczowe, nogi jasno żółte. Carapax z bardzo wyrażnie rozwiniętą granulacją. Dobrze rozwinięta granulacja na tergnitach. Segmenty Metasomy delikatnie rozszerzające się ku tyłowi, spodnia część segmentów I-IV posiada silną granulację. Chela grube ze palcami średnio długimi. Ruchomy i stały palec posiadają 13-15 rzędów czerwonawych granul.

9. Androctonus hoggarensis

   (Pallary, 1929)

   Występuje w Północnej Afryce (Algieria, Maroko, Egipt, Libia). Skorpion ten występuje na wysokości ponad 1000 metrów. Dymorfizm płciowy charakteryzuje różnica w ilości zębów na grzebieniach (pectyny) u samca: 31-33 a u samicy: 24-29. Duży gatunek dorastający do 10 cm. Ubarwienie ciemno zielonego czekoladowo brązowego. Sternity żółtawo brązowe. Metasoma w kolorze brązowym. Szczypce czerwonawo brązowe, palce ciemniejsze, nogi pomarańczowo żółte. Carapax posiada dobrze rozwiniętą granulację. Tergnity posiadają delikatnie rozwiniętą granulację. Segmenty mestasomy rozszeżające się ku tyłowi, I-IV segment posiadają dobrze rozwiniętą granulację. Chela grube z srednio długimi palcami. Ruchomy i stały palec posiadają 13-15 rzędów ciemnych granul.

10. Androctonus liouvillei

    (Pallary, 1924)

    W następstwie rewizji rodzaju wiosną 2005 podgatunek Androctonus b. liouvillei został samodzielnym gatunkiem Androctonus liouvillei. Występuje w Algierii, Maroku, Mauretanii. Dymorfizm płciowy charakteryzuje różnica w ilości zębów na grzebieniach (pectyny) u samca: 28-32 a u samicy: 22-26. Gatunek średniej wielkości dorastający do 7,5 cm. Ubarwienie generalnie czerwono brązowe. Sternity żółto pomarańczowe. Metasoma czerwonawo brązowa, na krawędziach segmentów czarna. Nogi i szczypce pomarańczowo żółte. Carapax i tergnity posiadają silnie rozwiniętą granulację. Segmenty metasomy rozszerzające się ku tyłowi, I-IV dobrze rozwinięta granulacja na wewnętrznej stronie. Chela sredniej grubości z długimi palcami. Ruchomy i stały palec posiadają 15-16 rzędów czerwonawych granul.

11. Androctonus maelfaiti

    (Lourenco, 2005)

    W następstwie rewizji rodzaju wiosną 2005 wyodrębniony został jako nowy gatunek. Występuje w Indiach. Dymorfizm płciowy charakteryzuje różnica w ilości zębów na grzebieniach (pektyny) u samca: 30 a u samicy: 21-22. Gatunek dorastający do średnich rozmiarów, około 6,5 cm długości. Ubarwienie generalnie czerwono brązowe. Sternity żółto pomarańczowe. Nogi pomarańczowo brązowe, szczypce czerwonawo brązowe. Metasoma czerwonawo brązowa. Carapax posiada dobrze rozwiniętą granulację. Tergnity posiadają delikatną granulację. Segmenty metasomy dość silnie rozszeżają się ku tyłowi. Segmenty I-IV posiadają silnie rozwiniętą granulację na wewnętrznych krawędziach. Chela grube z średnio długimi palcami. Ruchomy I stały palec posiadają 13-14 rzędów granul.

12. Androctonus mauritanicus

    (Pocock, 1902)

    Występuje w Maroku w górach Atlas. Dymorfizm płciowy charakteryzuje różnica w ilości zębów na grzebieniach (pectyny) u samca: 24-30 a u samicy: 20-25. Duży gatunek, dorastający do 9 cm. Ubarwienie generalnie ciemno brązowe przechodzące w czarny. Sternity ciemno brązowe z jaśniejszymi miejscami. Metasoma ciemno brązowa z czarnymi krawędziami. Nogi i szczypce ciemno brązowe. Carapax i tergnity posiadają granulacje dobrze rozwiniętą. Segmenty metasomy rozszerzają się ku tyłowi, segmenty I-IV posiadają dobrze rozwiniętą granulację na wewnętrznej stronie. Chela średnio grube z nie za długimi palcami. Ruchomy i stały palec posiadają 13-15 rzędów granul.

13. Androctonus sergenti

    (Vachon, 1948)

    Występuje w Maroku, w górach Anty Atlasu. Dymorfizm płciowy charakteryzuje różnica w ilości zębów na grzebieniach (pectyny) u samca: 23-27 a u samicy: 21-23. Średni gatunek dorastający do dużych rozmiarów, 6,5-7,5. Ubarwienie najczęściej ciemne, czekoladowo brązowe przechodzące do brązowo czarnego. Sternity brązowawe, miejscami jaśniejsze. Metasoma ciemno brązowa. Szczypce i nogi czekoladowo brązowe. Karapaks posiada silnie rozwiniętą granulację. Tergnity posiadają dobrze rozwiniętą granulację. Segmenty metasomy rozszerzają się ku tyłowi z granulacją dobrze rozwiniętą na zewnętrznych krawędziach. Chela wąskie z długimi palcami. Ruchomy I stały palec posiadają 13-15 rzędów granul.

Długość życia

Przy zachowaniu odpowiednich warunków i odpowiednio wysokich temperatur, młode skorpiony rosną i linieją bez problemów. Siedem do ośmiu wylinek potrzebnych jest by skorpion osiągnął pełną dojrzałość zajmuje to około dwa lata. Długość życia rodzaju Androctonus zależy oczywiście od zapewnionych warunków w terrarium, obecności lub nie okresu zimowania i częstotliwości podawania pokarmu jednak najczęściej przyjmuje się 4 do 5 lat.

Zachowanie

Androctonus spp. nie należą do grupy społecznych skorpionów. Jeśli terrarium jest duże i posiada odpowiednią ilość ukryć i odpowiednią ilość jedzenia można trzymać grupę młodych razem. Jednak przy zaobserwowaniu przypadków kanibalizmu należy co najszybciej odseparować członków grupy. Czasem jednak w dużym bardzo terrarium trzymając grupę Androctonus spp można dojść do tzw. „równowagi”. Znaczy to iż silne osobniki wyeliminują słabe, ustanowią strefy terytorialne i będą żyły w spokoju co jakiś czas prowadząc drobne potyczki z sąsiadem. Oczywiście para dorosłych umieszczonych razem w celach rozrodczych może egzystować razem bez najmniejszych problemów. Powinno się usunąć samca z terrarium zanim samica urodzi młode, gdyż ta zestresowana jego obecnością może zjeść cały miot.

W przeciwieństwie do złej reputacji rodzaj Androctonus nie jest najbardziej agresywnym, częściej skorpiony te przyjmują pozycję pasywną. Jednak nie zapominajmy, że agresja w dużej mierze zależy od temperatury: skorpion w 20°C będzie powolny i spokojny natomiast w 30°C bardzo szybki i agresywny. Skorpiony te często są bardzo szybkie i ich zachowania są nieprzewidywalne, z tego powodu szczególną uwagę należy zachować podczas karmienia, przenoszenia czy jakichkolwiek manipulacji w terrarium.

Jadowitość

Produkcja toksyn czy jadu to domena praktycznie wszystkich głównych form życia z wyłączeniem ptaków. Skorpiony wszystkie bez wyjątku posiadają jad, ale nie posiadają go po to by zabijać ludzi. Niestety jednak na przestrzeni czasu skorpiony zapisały się negatywnie w historii ludzkości. Rodzaj Androctonus niestety zaliczany jest do grupy skorpionów posiadających dużą toksyczność jadu, corocznie zabijając pewną ilość ludzi. Biorąc pod uwagę toksyczność nie możemy zapomnieć iż ważne jest działanie enzymów składowych jadu, który jest niczym innym jak koktajlem różnych toksyn. Androctonus spp. posiada neurotoksynę typu I i typu II działającą przeciwko wybranym kręgowcom. Według Schmidta (1993) jad rodzaju Androctonus to kombinacja 14 różnych toksyn. Dla przykładu Androctonus australis posiada 5 toksyn działających przeciwko ssakom, 1 przeciwko insektom, pozostałe to toksyny bez wykrytego do tej pory znaczenia. Jednak w tym wypadku ciężko jest wytłumaczyć menu składające się głównie z bezkręgowców, jedyne tłumaczenie to że skorpiony te wykształciły ten typ jadu by bronić się przed potencjalnymi ssaczymi wrogami. Jad może powodować, oczywiście w zależności od miejsca ukłucia i wielkości ofiary i czasu dostarczenia jej do szpitala, nudności, wymioty, ból w okolicach ukłucia, paraliż. Powodem śmierci najczęściej są zaburzenia pracy serca, odma płuc i zaburzenia w oddychaniu. Symptomy najczęściej pojawiają się po 5 minutach do kilku godzin od ukłucia. Różne źródła medyczne podają różne wartości dawki śmiertelnej ich jadu. Androctonus australis (Linnaeus, 1758) LD50 wynosi 0.32 do 0.75, Androctonus amoreuxi (Ehrenberg, 1828) LD50 wynosi 0.75, Androctonus crassicauda (Olivier, 1807) LD50 wynosi 0.08 do 0.50, Androctonus bicolor (Pocock, 1902) LD50 wynosi 1,21.

Terrarium

Pojemnik o wymiarach 30 x 20 x 20 cm jest wystarczający dla dorosłego osobnika jak również dla pary. Podłoże najczęściej zawiera piasek, jednak idealne będzie takie które nie przesypuje się luźno po nawilżeniu i wyschnięciu. Najlepiej jeśli jest to mieszanina różnych rozmiarów piasku z dużą przewagą bardzo drobnego. Po to by wykopane schronienie długo utrzymywało kształt. Jednym z dobrych rozwiązań jest użycie czerwonego piasku stosowanego w hodowli gadów i łatwego do znalezienia w sklepach zoologicznych. Dobrze jest wymieszać ten piasek z innymi ciemniejszymi z dwóch powodów: pierwszy to zapewnienie ciemnym gatunkom takim jak Androctonus crassicauda czy Androctonus bicolor możliwość zakamuflowania się, drugi to zmniejszenie twardości podłoża i ułatwienie budowy schronienia. Najczęściej skorpiony z rodzaju Androctonus nie kopią nor, ale chowają się pod kamieniami, kawałkami drewna lub szczelinach w skałach, murach, domach. W terrarium najlepiej jest umieścić płaski kamień o dość sporej powierzchni, a podłoże pod nim delikatnie spulchnić by ułatwić nieco skorpionowi pracę. Oczywiście jeśli będziemy próbować rozmnożyć Androctonusy grubość podłoża powinna być duża gdyż samice w ciąży mają tendencje do zakopywania się w podłożu (szczególnie Androctonus crassicauda). W terrarium należy zapewnić dobrą wentylację by kumulująca się na ściankach terrarium wilgotność nie zaszkodziła skorpionowi. Skorpiony z rodzaju Androctonus są niezmiernie wrażliwe na zbyt wysoką wilgotność. Ta zbyt duża może powodować licznego rodzaju grzybice, a nawet upadek hodowli. W terrarium nie należy więc umieszczać naczynia z wodą. Skorpiony pobierają wilgoć z ciała ofiary wraz z pokarmem. Dodatkowo raz na dwa miesiące można bardzo delikatnie zrosić podłoże.

Temperatura

Temperatura jest z jednym z ważniejszych czynników przy hodowli i rozmnażaniu pustynnego rodzaju jakim jest Androctonus. Przy za niskiej temperaturze młode skorpiony nigdy nie przejdą wylinki i nie przeżyją dłuższego okresu, samica w ciąży nigdy nie urodzi młodych i również nie przeżyje dłuższego czasu. Skorpiony te znoszą bardzo wysokie temperatury jednak nagrzewanie terrarium do 50°C nie jest najlepszym pomysłem. W ciągu dnia temperatura powinna mieścić się w zakresie pomiędzy 28-32°C. Z drugiej strony w ich środowisku naturalnym temperatura w nocy opada około 10 stopni, czyli pomiędzy 20-25°C. W fazie spoczynku zimowego powinno się zapewnić podobną temperaturę jak w ich naturalnym środowisku w zimowych miesiącach. A przez jeden lub dwa miesiące temperatura powinna być utrzymywana w granicach 15°C. Skorpiony w tym czasie nie powinny otrzymywać pokarmu i przechowywane powinny być w suchym miejscu więc piwnica odpada. Odpowiednie warunki zapewnione w tym okresie zapewniają długo żywotność podopiecznych i możliwość rozwoju potomstwa.

Wilgotność

Za wysoka wilgotność może spowodować rozwój pasożytów oraz grzybicy i prowadzić w dłuższym czasie do zgonu zwierzęcia. Podłoże więc powinno być kompletnie suche. Raz w miesiącu można delikatnie zrosić boczną ścianę terrarium, tuż nad podłożem by pozwolić skorpionowi napić się. Jednak większą część wilgoci skorpion pobiera ze swoich ofiar. Z innej strony nie można zapomnieć że samica w ciąży potrzebuje troszeczkę więcej wilgoci.

Żywienie

Skorpiony z rodzaju Androctonus nie należą do zwierząt zbyt wybrednych. Ich menu stanowią przeróżne ofiary: jaszczurki, młode myszy, przeróżne stawonogi. Oczywiście świerszcze, szarańcze czy karaluchy stanowią doskonałe źródło pokarmu. Młode skorpiony najlepiej karmić małymi świerszczami lub karaluchami maksymalnie dwa razy w tygodniu, dorastające lub dorosłe powinny być karmione rzadziej, dwa razy w miesiącu dorosłym świerszczem lub raz w miesiącu dorosłą szarańczą lub karaluchem. Jeśli pożywienie nie zostało zjedzone w ciągu dwóch dni od momentu wprowadzenia do terrarium, powinno zostać usunięte gdyż skorpion może przygotowywać się do wylinki. Należy też uważać z przekarmianiem podopiecznych gdyż rodzaj Androctonus znany jest z łakomstwa. Jeśli tergnity przestają się stykać ze sobą należy na jakiś czas zaprzestać karmienia. Nie zapominajmy że przekarmianie skraca życie naszego skorpiona.

Rozmnażanie

Rozmnażanie tego rodzaju nie należy do najtrudniejszych I najczęściej przebiega bez komplikacji. Oczywiście jednym z ważnych punktów jest obecność płaskiego średnich rozmiarów kamienia (z powodzeniem można stosować płytkę łupkową), potrzebnego do złożenia spermatofora.

W idealnych terraryjnych warunkach ciąża trwa 4-6 miesięcy. Ilość urodzonych skorpionów najczęściej jest w zakresie pomiędzy 40-90 sztuk u Androctonus australis, 30-40 sztuk u Androctonus bicolor, 60-80 u Androctonus mauritanicus 30-40 u Androctonus crassicauda. Oczywiście wiele młodych może nie dożyć pierwszej wylinki i późniejszego okresu życia.

Uwagi

Skorpiony te zaliczają się do niebezpiecznych i podczas hodowli wymagają szczególnej uwagi. Hodowlę ich powinni prowadzić tylko dojrzali i doświadczeni hodowcy. Niestety z racji efektownego wyglądu skorpiony te są obiektem pożądania dla wielu amatorów hodowli tych zwierząt.

 

Opracowanie

Opracował Ryszard Wolschendorf na podstawie własnych doświadczeń oraz literatury.

Wybrana Literatura:
Goyffon, M., M. Vachon, et al. (1982). Epidemiological and clinical characteristics of the scorpion evenomation in Tunisia. Toxicon 20(1), pp. 337-344.
Schmidbauer, H. (1982). Erfahrungen bei der nachsuch von Sahara-Dickschwanzskorpion. Herpetofauna, Juni, pp.16-21.
Bonnet, M.S. (1997). Toxicology of Androctonus scorpion. Br. Homoeopathic Journal, 86, pp. 142-151. Gaban, H. (1996). Androctonus australis (Linnaeus, 1758). Eine monographie. Skorpion News,
LeviI H.W., 1987. ” Comments on Arachnid Nomenclature”. Amer. Arachnol., 35: 6-7.
Levy G. & Amitai P., 1980. ” Fauna Palaestina. Arachnida I: Scorpiones”. Isra’l Acad. Sc. Hum., 132pp
Louis J., 1980. ” Contributions â l’étude des scorpions du Grand Maghreb Arabe. III. Etude des constituants du venin d’ Androctonus mauretanicus (Pocock, 1902) du Maroc”. Arch. Inst. Pasteur Tunis, 57 (3): 231-241.
Remsch, D. (1997). On: Androctonus australis (Linnaeus, 1758) Fattailed scorpion. Forum American Tarantula Society 6(2), pp. 52-53.
Rein, J. O. 2005. The Scorpion Files. Norwegian University of Science and
Technology, online at http://www.ub.ntnu.no/scorpion-files/
Schiejok eid: Buthus-Fachverlag. 38 pp.
Abroug, F. et al. (1991). Cardiac dysfunctioning and pulmonary edema following scorpion envenomation. Chest, 100(4), pp. 1057-1059.
Ythier E. 2005 The Scorpion Fauna., online at http://www.scorpionfauna.com/